در تعریف کفش یا همان «بوت» خود مان گفته شده است که انسان از آغاز ساخت ابزارآلات، وسیلهای به نام کفش یا پاپوش نیز برای حفاظت از پاهایش ابداع کرد. مدتها بشر از قدرت کفش و چند منظوره بودن آن اطلاع نداشت تا این که خانمهای عزیز برای اولین بار آن را در میدان نبرد با حریفان خود مورد استفاده قرار دادند. کفش، قرنها تنها ابزار دفاعی- فیزیکی زنها در برابر تهدیدات و زدن آن به فرق سر رقیبان شان بود.
کشتار غیر نظامی ها و افراد بی دفاع در هرجایی که اتفاق بیفتد بد است، اما اگر مقتول، یک مسلمان بی دفاع باشد و قاتل، مدعی رهبری جهان اسلام، قبح این جنایت بمراتب بیشتر است.
از دو هفته بدینسو باردیگر اسم کشور میانمار یا برمه سابق، بر سر زبانها افتاده است. میانمار در جنوب شرق آسیا، از مستعمرههای بریتانیا بود که در سال ۱۹۴۸ به استقلال رسید. این کشور از زمان استقلال تاکنون، شاهد درگیریهای درازمدت میان اقوام پرشمار خود بوده و یکی از طولانیترین جنگهای داخلی را تجربه کرده است.
در یکی از روزهای سنبله سال ۱۳۸۰ خبر حیرت انگیزی را شنیدمِ؛ ” احمد شاه مسعود” زخمی شده است، این خبر به اندازه ای شوکه آور بود که بسیاری از هواداران احمد شاه مسعود بعدها حتی حادثۀ یازدهم سپتمامبر را فراموش کرده بودند؛ موضوعی که چند روزی طول کشید تا افکار عمومی جبهه مقاومت برای نبود مسعود آماده گردد.
آنگ سان سوچی؛ سیاستمداری که از حقوق بشر سخن میگفت. کرامت انسانی را اصل خدشهناپذیر میدانست. ارزشهای صلح، عدالت و برابری را فریاد میکشید. برای دموکراسی و حق انتخاب انسان بر تعیین سرنوشت خود مبارزه میکرد.
اگر تا دیروز درباره دستیابی کوریای شمالی به سلاح اتمی و هستهای، تردیدی وجود داشت، از امروز باید پذیرفت که این کشور به جمع کشورهای دارنده بمب هستهای از نوع هیدروژنی پیوسته است. البته بمب هستهای برای کره شمالی نه آب و نه نان میشود اما «پیونگیانگ»، هستهای شدن را در چارچوب منافع ملی خود تعریف کرده بود که سرانجام به آن دست یافت.
زمانی که تری جونز کشیشِ سبیل کلفت(بروتی) در فلوریدا، تهدید کرد که قرآن را میسوزاند و سپس در سال 2011 به تهدید خود جامه عمل پوشانید، هیچ کشور اسلامی به اندازه افغانستان درتبوتاپ نبود. هر روز تظاهرات و تجمعاتی علیه آن عمل، برپا میشد و عدهای خشم خود را ابراز میکردند.