سرویس دیدگاه

افغانستان

ما تاوان کشورهای امن را می‌پردازیم

ما تاوان کشورهای امن را می‌پردازیم که در یک بازی پیچیده ی سیاسی در پی خلق تعلیق در داستان ماهی گیری و منافع سیاسی خویش در جغرافیای افغانستان هست.

خون‌ همه رنگین است

اگر از دیدگاه ارگ ریاست جمهوری، همه خون‌ها با ارزش بودند و از خون شهروندانش استفاده ابزاری نمی‌کرد، شاید اکنون شاهد فاجعه دیروز دانشگاه کابل نبودیم. سخن پایانی این که خون همه مردم افغانستان رنگین است اما دولت از عینک سیاسی، بعضی خون‌ها را کم‌رنگ و بعضی خون‌ها را پر‌رنگ می‌بیند. مسئله این است.

چرا مهره های اصلی حکومت هیچ وقت عوض نشدند و نمی شوند؟

پرسش های که همیشه لاینحل مانده این است که چرا مهره های اصلی حکومت هیچ وقت عوض نشدند و نمی شوند؟ اگر فردی مثل استانکزی با انتقادات بسیار وسیعی روبرو میشه بعد سالها از امنیت ملی برطرف، اما ده وظیفه ای دیگری در وزارت دفاع و امنیت به دوشش انداخته می شود؟

ارگ ریاست جمهوری افغانستان

حکومت، کجای فاجعه دانشگاه کابل ایستاده است؟؟

محکوم کردن فاجعه و تاسف خوردن و شمع روشن کردن، دردی را دوا نمی‌کند. باید به حال حکومت وابسته ای که توان و اراده تامین امنیت را ندارد و خون انسان‌ها در آن به اندازه منافع عده ای قلیل نمی ارزد، فکری کرد.

عادی سازی جنایت و فاجعه!

جنایتکاران با ذهن مسخ شده، با خاطر آسوده، برخوردار از حمایت های مالی و امکاناتی قدرت های بزرگ مدعی دموکراسی و قدرت های منطقه ای، و در هماهنگی با عناصر داخلی یا ستون پنجم برای اجرای یک پروژه یا بسترسازی سیاسی و اقتصادی می آیند جنایت می کنند، زمین تشنه را از خون سیراب می کنند، جان انسان های بیگناه را می ستانند، خانواده ها را داغدار می سازند، آرزوها را میمرانند، ناامیدی را تقویت می کنند، و….

افغانستان

ضرورت ظهور جنبش ٩٨ درصدى

مردم افغانستان بى پناه هستند. یک درصد تروریست و یک درصد دزد، سرنوشت ٩٨ درصد دیگر را با حمایت و اشاره قلدران جهانى و منطقه اى به گروگان گرفته اند.