مهم ترین نتیجۀ سفر، امضای توافقنامه میان آنها بود که اشرف غنی و عمران خان در این سند بر سر دیدگاه مشترک خود در مورد صلح افغانستان و منطقه و همکاری دوطرف برای تامین صلح و توسعۀ اقتصادی و بازگشت مهاجرین افغانستان از پاکستان توافق کردند.
سفر عمران خان جز بیانگر نگرانی پاکستان و پیگیری همان سیاست‌های دوگانه گذشته برای زمین زدن دوباره کل افغانستان بویژه اقوام همیشه محروم چیزی دیگری نخواهد بود.
اعضای مجلس نمایندگان افغانستان با توجه به شرایط شکننده ای موجود می بایست باید عقلانی و با ضرورت و نیازهای زمانه ی موجود تصمیم بگیرد که چگونه بر جراحتِ نهادهای زخمی و نهادهای سرپرستی، خاتمه بخشد.
حکومت‌های غیرنظامی در پاکستان چیزی در حد تدارکات‌چی و مجری منویات ارتش‌اند، فرقی نمی‌کند عمران‌خان روی کار باشد یا هر خان دیگری!
اگرچه اعتراف و بر ملاسازی جنایت عساکر نخبهٔ استرالیایی در افغانستان و تعقیب قضایی این جنایات یک گام مثبت است اما همین یک نمونه نشان می دهد که حضور نیروهای خارجی در افغانستان در پهلوی فوائدی که داشته، خالی از زیان های انسانی و معنوی سنگین برای مردم این کشور نبوده است.
متأسفانه در افغانستان یکی از مصادیق بارز و روشن عریضه علیه خود، نساختن و کنار نیامدن اقوام همیشه محروم است.
افغانستان در سال‌های اخیر در چنگال چالش‌ها و معضلات سختی گرفتار شده است. چالش‌هایی که اکنون این کشور را به بن‌بست کامل برابر کرده است.
احتمالا این تصمیم، دلایل امنیتی دارد. یعنی دولت خواسته با کاهش رفت و آمدها در سطح شهر، از بروز حملات احتمالی پیشگیری کند.
حملات و مداخلات خارجی ها و وطن فروشی برخی از داخل، در طول تاریخ افغانستان، سبب جنگها و صلحهای نا پایدار بوده اند.
پاکستان نقش کلیدی در صلح افغانستان دارد و بدون حمایت اسلام اباد، صلح تحقق نمی یابد.