در حالی که حدود دو هفته پیش خبر دیدار هیئت ایرانی و عربستانی به میزبانی بغداد منتشر شد، محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، به دوحه و از آنجا به بغداد راهی شد تا گمانه زنی ها درباره بهبودی روابط ایران و عربستان بیش از پیش تقویت شود.
نزدیک به سه دهه است که ما فریاد «عدالت» سر می‌دهیم و از «تبعیض» و نابرابری و انحصارطلبی، نالان و گریانیم. تمامِ پویش‌ها و جنبش‌های مدنی و سیاسی و مسلحانه‌ای خود را «مقاومت یا جنبش عدالت‌خواهی» نامیده‌ایم و طرف‌های مقابل خود را جبهه‌ی فاشیزم، انحصارطلبی و تمامت‌خواهی خوانده‌ایم.
بخش های زیادی از تاریخ افغانستان شاهد انواع درگیری ها با شدت و ضعف مختلف بوده است. از درگیری های جنگ سالاران برای به دست آوردن سلطه گرفته تا مداخلات خارجی برای تطبیق اهداف سیاسی خود.
سخنان خلیل زاد در کنگره آمریکا در مورد افغانستان بسیار خطرناک است. پیش از این گزارشهایی بود که پروسه بن در حقیقت یک طرحی بود، تا مجاهدین را خلع سلاح کنند و تکنوکراتهای پشتون را دوباره به قدرت باز گردانند و در فرایند شکل گیری و تحقق این هدف، مناسبات گذشته و حاکمیت تک قومی دوباره احیا گردد.
حضرت علی(ع) نقشی بی‌همتا در عرصه هستی و در میان شخصیت‌های مثنوی معنوی به عهده دارد. او اخلاص در عمل را به سالکان الی‌الله می‌آموزد.
چشم انداز آینده، بیشتر چشم انداز جنگ است تا صلح. نه تنها میان نیروهای متخاصم اعتماد سازی نشده، بلکه سطح اعتماد کاهش یافته است. نشست استانبول میزان خوش بینی و بدبینی را مشخص خواهد کرد اما اگر این نشست برگزار نشود یا برایند آن نومید کننده باشد، آمادگی های نظامی، شدیدتر خواهد شد.
این جا کوفه است؛ شهر نوتاسیس و با قبایل مختلف و افکار متفاوت… بازار نسبتا شلوغی دارد و مردم به کسب و کار و تجارت مشغول اند. اما در این میان مردی را می بینی که لباس نه چندان درست بر تن دارد و با تازیانه ای بر دست و مردم را به تقوای الهی می خواند و به انصاف در خرید و فروش امر می نماید «اوفوا الکیل و لاتنقحوا اللحم…».
برنامه جو بایدن رئیس جمهور ایالات متحده امریکا مبنی بر خروج کامل نظامی از افغانستان ممکن است شروع یک پایان یا پایان یک شروع باشد.
در نبود “ملت شدن”، “حکومت چندپاره و ناکارآمد”، “موجودیت بدکاره های سیاسی”، “جامعه چندتکه”، “فقدان خرد و اراده و منافع جمعی”، “متحدان و حامیان ناپایدار”، سرنوشت “ما” اینگونه به”بازی” گرفته می شود:
وضعیت فعلی لبنان به لحاظ سیاسی و اقتصادی شکننده است. تجمعات و بیانیه‌هایی هفته‌های اخیر ازسوی احزاب مسیحی ضد مقاومت، نشان‌دهنده این شکنندگی است. اگرچه توافق نانوشته‌ای میان بازیگران داخلی و خارجی برای کنترل تنش در وضعیتی پیش از جنگ داخلی وجود دارد، اما احزابی که در سال‌های اخیر خود را در موقعیت ضعف می‌بینند به دنبال تحمیل «طائف»ی جدید به شطرنج سیاسی لبنان‌اند.