به هر صورت آن‌چه که اکنون در کشور جریان دارد ممکن است در مدّت اندکی تبدیل به یک جنگ داخلی تمام عیار شود و حوادث سیاه و تلخ دهه هفتاد تکرار گردد و تر و خشک را بسوزاند. تنها راه جلوگیری از جنگ‌های داخلی، مهار تمامیت‌خواهی و غرور طالبان و چوکی پرستی هیأت حاکمه می‌باشد.
با توجه با تجربه که از شوروی و امریکا دو ابر قدرت شرق و غرب در تاریخ معاصر کشور ما بدست آمده است؛ برای مردم ما درسی است که باید دانست: تا ملتی افغان خود با رسیدن به اتحاد ملی، از استقلال سیاسی و حاکمیت ملی خویش دفاع نکند هیچ قدرتی استعماری و اشغالگر نسخه ای شفا بخشی برای این سرزمین نخواهد بود.
این زمان هنگامه سخت انتخاب است که مردم و دولت با ندانمکاری به دام طالبان بیفتند، یا با رشادت و قربانی دادن جان و مال، جمهوری نیم بند را به امید روزهای بهتر محافطت نمایند!؟
عده ای بدین گمانند که طالبان تغییر کرده اند، و برمبنای همین خواب باطل و تصور محال به آنان به شیوه های مختلف خوش بینی نشان می دهند.
واقعن حکومت چه سیاستی را دنبال می کند؟ دنبال چه است؟ چراکه همه می دانیم؛ در مقابله با چهارتا کوهی آفتاب مهتاب ندیده، قطعن و بلاشک نیروی اردوی زمینی و هوایی افغانستان توان مواجهه و رویارویی را به بهترین وجه ممکن در وقت تهاجم دارند، ولی این بازی موش و گربه چه خروجی خواهد داشت؟
مشکل ما با طالبان فقط در مورد امور مذهبی نیست: بلکه در تمرکز و عدم تمرکز قدرت است که به صورت فشرده در سطور آتی تحلیل شده است …
بازتاب انتشار فایل صوتی معاون ریاست‌جمهوری که در آن نماینده‌ی بادغیس را به اتهام خیانت، به جهنم تهدید می‌کند، عالی بوده است. همه آن را ستوده‌اند؛ گویا آن فریادِ ” خائن به جهنم روانت می‌کنم.” فریاد تمام مردم افغانستان بوده است. اما چرا؟
بحران افغانستان راه‌حل نظامی ندارد. این مهم‌ترین درسی است که از تحولات دو دهه اخیر در افغانستان می‌توان آموخت.
ما تافته‌ای جدابافته ایم. نه این که خود را چنین ببینیم که ما را چنین می‌بینند. اقدامات انتحاری علیه ما در ساحه‌هایی چون کورس‌های تعلیمی، شفاخانه‌های نسایی ولادی، مکتب نسوان نشان می‌دهد که اراده‌ای جدی برای حذف فیزیکی ما از نوع نسل‌کشی وجود دارد. یک رویکرد داعشی- چه از سوی داعش یا غیر آن- علیه ما وجود دارد و میدان شاهد آن است.
بیشتر تحلیلگران سیاسی معتقدند که جنگ در افغانستان بخاطر “قدرت” است. اما هزاره ها در قدرت نقش فعالی ندارند. از این روی، خوب است که طالبان به حوزه نفوذ هزاره ها وارد نشود و ولسوالیهای هزاره نشین را دست نیازد. زیرا آنها در قدرت نقشی ندارند، تا مانعی برای تصاحب قدرت توسط طالبان محسوب گردد.