با طالبان همسویی نکنیم!

طالبان طی اعلامیه‌ای انتخابات را، به‌عنوان شاخصه و تبلور جمهوریت نظام، تحریم کردند. به نیروهای خود فرمان هدف‌قراردادن پروسه‌های انتخاباتی را دادند. در نوشته‌ی دیگر، مولوی مجاهد، باشندگان شهرها را حامیان دولت دانست که باید هدف قرار داده شوند.
معنای این سخنان، اعلام جنگ همه‌جانبه و تمام عیار طالب علیه نظام موجود و مردم معتقد به این نظام است.

در چنین وضعیتی مواجهه‌ی ما چه می‌تواند باشد؟

۱. مقاومت و حمایت از کلیت نظام و قانون اساسی با زبان، مال و جان خود و حضور فعال در انتخابات.

۲. همراه شدن با طالبان و پذیرفتن نظام امارت اسلامی با تحریم انتخابات و در نتیجه بازگشتن به سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۰.

۳. بی‌خیالی و بی‌باکی نسبت به وضعیت سخت سیاسی کنونی و انتخابات و در نتیجه افتادن در دام بی‌نظامی و هرج‌ومرج سال‌های اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه هفتاد.

من به‌عنوان کسی که حدود ۴ دهه را در جنگ یا صلحی منجر به‌جنگ زیسته است، معتقدم هنوز فضا و محیط ما طوفانی است و گردباد سهمگینی در آن جریان دارد. کافی است دستان خود را از همین دستگیره‌ی ضعیف و ابتدایی (نظام موجود) رها کنیم تا باد ما را ببرد و در طوفان گُم کند.

با این درک، من با طالبان همنوا نمی‌شوم و بر حفظ داشته‌ها و دست‌آوردهای نظام موجود افغانستان مقاومت می‌کنم؛ هرچند می‌دانم این مقاومت بسیار هزینه خواهد داشت. اما به یقین چند سال مقاومت کردن بهتر از چند دهه در رنج و بیچارگی زیستن است.

نکته‌ای را که باید دولت‌مردان کشور بدانند که تنها راه رهایی اتکای به خود با ریاضت کشیدن و پشت کردن به بیگانگان و بها ندادن به تمامی خواسته‌های مثبت و منفی آنان است.

نویسنده: علی فائق