چهرۀ واقعی طالبان عریان می‌شود

یک ناظر بی‌طرف وقتی مشاهده می‌کند که طی سال‌های اخیر کشورهایی با ایدئولوژی و راهبرد و منافعِ متضاد و متخاصم (امریکا، روسیه، پاکستان، ایران، چین و …) یا از طالبان حمایت می‌کنند و یا وارد تعامل با آنان شده‌اند و یا حداقل وجود گروه مذکور را پذیرفته‌اند؛ عمیقاً دچار حیرت می‌شود و از خود می‌پرسد: این گروه متحجر و مرگ‌آفرین، چه مزیّت و فضیلتی در سال‌های اخیر کسب کرده است که مورد توجه دولت‌ها و قدرت‌های متضاد و متخاصم قرار گرفته است؟

به نظر می‌رسد علتِ عمدۀ این تغییر دیدگاهِ کشورها نسبت به طالبان این واقعیت باشد که دپلماسی پیچیده و پر از فریب و نیرنگِ پاکستان، بخشی از دولت‌ها را قانع ساخته‌است که طالبان تغییر کرده‌اند و اکنون آن گروه تروریستی، مهاجم، خشن و ضد بشرِ پیشین نیست؛ بلکه به گفتگو و صلح و ثبات در افغانستان متعهد است و می‌تواند با نفوذ و حضور داعش در این کشور مبارزه کند.

اما یورش‌ها و لشکرکشی‌های خونبار و ویرانگرِ طالبان در ماه‌های اخیر، تلاش‌های دپلماسی پاکستان دایر بر ترسیم چهرۀ صلح‌طلب و اهل مذاکره و تفاهم از گروه طالبان را بر باد داد و جهانیان درک کردند که گروه مذکور جز به جنگ و تفنگ و تهاجم و تاراج نمی‌اندیشد.
از طرف دیگر، جنایات و دَدخویی‌های پرشمار طالبان در جریان یورش‌های اخیر (مانند قتل عام اچکزی‌ها در اسپین بولدک، کشتار چهل غیر نظامی در مالستان، شکنجه و اعدام صحرایی خاشه، قتل یک مورخ و وقایع‌نگار در ارزگان، ترور علنی مینه‌پال، حملۀ تروریستی به منزل مسکونی وزیر دفاع، استفادۀ از زنان و کودکان به عنوان سپر انسانی، کاشتن ماین در خانه‌های ملکی و …) آشکارا نشان داد که بر خلاف ادعاهای دستگاه دپلماسی و تبلیغاتی پاکستان و دیگر حامیان طالبان، هیچ تغییری در ماهیت و اهداف و مواضع و رفتار این گروه پدیده نیامده است و بلکه وحشی‌تر و خشن‌تر و جلاّدتر از قبل شده‌اند.

مسیح ارزگانی