اشرف غنی در طی ۷ سال تلاش سخت و مداوم و کار فشرده (به قول شاه حسین مرتضوی ۱۶ ساعت کار در روز) موفق شد پازل حکومتش را آنطور که مطلوبش بود بچیند و سرمست از ساختار دیکتاتوری و سیاست های فریب کارانه برای روزهای شیرین قدرت مطلقه اش رویا پردازی می کرد.
گروه طالبان، هنوز صورت و ساختار یک دولت ملی و قابل پذیرش برای مردم افغانستان و جهان را ندارد، اما از طرح‌های بزرگ و ملی سخن می‌گویند.
این روزها سخن بر سر راهبرد آینده مقاومت داغ است. به نطر می‌رسد این خجسته ترین ایده‌‌ی نسلی است که تا هنوز چندین بار از جهاد مبهم و مقاومت بی برنامه شکست خورده اند.
شنیده می‌شود که حامدکرزی، عبدالله عبدالله و گلبدین حکمتیار در حصر خانگی طالبان به سر می‌برند و خبر بیشتر وقتی رسانه ای شد که طالبان مانع سفر خارجی کرزی به ایران و روسیه شدند.
آنچه یک ملت و یک جامعه را به شکوفایی، بالندگی و افتخارهای بزرگ می‌رساند، تنها یک چیز است «آزادی».
امیر خان متقی و ذبیح‌الله مجاهد، چهره های سیاسی ورسانه ای طالبان ، بعد از جلسه ویژه شورای امنیت ملل متحد درباره افغانستان، گفتند که جهان تعریف مشخصی از حکومت همه شمول ارائه نکرده وما معنی دقیق آن را نمی فهمیم .
آیا کشورهای اسلامی و جهان سوم حق دارند با استناد به همین قاعده و قانون (جرم بودن دریافتِ کمک از خارج) تمامِ مؤسسات و انجیوها و نهادها و رسانه‌ها و مراکز آموزشی وابسته به غرب را در کشورهای اسلامی تعطیل کنند و بدینوسیله روزنه‌ها و مسیرهای نفود و سلطه‌ای غرب را برای همیشه مسدود نمایند؟!
بزرگترین معضل فراراه امارت طالبان در حال حاضر، عدم مقبولیت داخلى و فقدان مشروعیت خارجى است.
در مورد دولت فراگیر باید اذعان کرد که فراگیری دولت تنها جنبه قومی نداشته باشد. دولتی فراگیر است که مشارکت منطقی قومی، مذهبی و جنسیتی در آن لحاظ شود. نسبت حضور اقوام در دولت و حضور شیعیان نسبت به جمعیت و نفوس شان منطقی باشد. همچنین زنان در بدنه دولت حضور منطقی و عقلایی و تعریف‌شده داشته باشند متناسب با موازین شرعی و اسلامی.
حالا که نوبت به حکومت قورمه‌ای کنونی رسیده است، برخلاف پیش‌بینی‌ها دیده می‌شود که خارجی‌دوستی این‌ها به مراتب از دو حکومت پیشین بیشتر بوده است.