چرا نظام سرمایهداری از روز جهانی زن استقبال نمیکند؟
دیروز هشتم مارچ روز جهانی زن یا به عبارت دیگر، روز جهانی همبستگی زنان جهان بود. از این روز در غرب و به ویژه در کشورهایی با نظام سرمایهداری آنطور که باید استقبال و تجلیل میشد، نشد.
دیروز هشتم مارچ روز جهانی زن یا به عبارت دیگر، روز جهانی همبستگی زنان جهان بود. از این روز در غرب و به ویژه در کشورهایی با نظام سرمایهداری آنطور که باید استقبال و تجلیل میشد، نشد.
طالبان قدرت را در دست دارند و در اعمال قهر آمیز و خشونت بار آن نیز دست باز و تبحر دارند.
چند روزی است که طالبان با استفاده از همه امکانات اطلاعاتی ،استخباراتی و بهره گیری از تمام انرژی نظامی خود ،تلاشی خانه به خانه را در کابل و شهر های دیگر شروع کرده اند .
ما میدانیم و میبینیم که افراد و گروههایی برای قباحتزدایی از طالبان کمر بستهاند، و میکوشند روایتی ساختگی و کاذب را در باره این گروه ترویج کنند مبنی بر اینکه گویا با دهه نود تفاوت کردهاند، تا مردم افغانستان و همچنان جامعه جهانی آنان را به عنوان واقعیت غیر قابل انکار بپذیرند.
امیداوارم که نه تنها سیدباقرمحسنی، بلکه همه فعالان سیاسی و اجتماعی دربند آزاد شوند. اینان سرمایه های انسانی و فکری اند، که در گشایش روزنه های زندگی نوین و ایجاد فردای بهتر ، جامعه به آنان نیاز دارد.
داوریهای امروزه، بر اساس واقعیتها نیست بلکه برمبنای چیزیهای است که رسانهها میگویند؛ یعنی رقصها، بر اساسِ سازهای است که رسانهها مینوازند.
به حاشیه رفتن مسایل افغانستان در مجامع بین المللی و حقوق بشری و مساعد شدن زمینه برای سختگیری و ترک تازی گروه طالبان در داخل.
گروه طالبان با این اقدام خود افغانستان را به یک زندان بزرگ تبدیل و مردم آن را در زندانی به وسعت یک کشور به بند کشیده اند .
«انگیزه» عنصر مفقود مقاومت علیه امارت بود، نه «سلاح». میشد گفت که اردوی ملی تا دندان مسلح بود. شاید بین «طالبان» کسانی باشند که این «انگیزه» را با تلاشی خانهها و به جان رساندن مردم گرسنه و دست از جان شسته به آنان پیشکش کنند.
طالبان تغییر نکرده اند و نخواهند کرد. پذیرای تغییر و مشارکت دیگران نیز نخواهند شد.آنان به همین روال ادامه خواهند داد.