بدون شک افغانستان به سوی یک جنگ بزرگ روان است. معتقدم از درون این کوره آتش، رهبران صادق تری ظهور خواهند کرد. این رهبران راستین که مسلح به علم و اندیشه ی پاکتری هستند، شمع محافل سیاسی، نظامی و فرهنگی افغانستان نوین خواهند شد.
کودک‌کشی، شکنجه خردسالان، به رکبار بستن اطفال، کشتار غیر نظامیان، در پنجشیر، عمل ناجوانمردانه و زیر پا گذاشتن ابتدایی‌ترین موازین اخلاقی، حقوقی و اسلامی است.
طالبان در واقع گودزیلاها و زامبیاهای هستند که ویران می کنند، نابود می سازند، خون می آشامند، گوشت و پوست انسان هارا می خورند.
از انجایی که طالبان و شاگردان مدارس دیوبندی در تاریکخانه های پاکستان به هزاران بیماری اخلاقی و روانی و جسمی مبتلا هستند، ذهن و فکر و نگرش آنان را نیز فاسد ساخته است.
در حال حاضر زنان مانع و چالش بزرگی در برابر حاکمیت طالبان به شمار می‌روند و به همین دلیل این گروه برای حذف نیمی از پیکر جامعه، به جنگ این قشر برآمده است.
گروه طالبان و تیم های رسانه ای وابسته به این گروه تلاش دارند تا داعش و طالبان را دو جریان متفاوت و در عین حال متقابل و متعارض نشان دهند.
بهتر است علمای اعلام سرگرمی بهتری برای اعضای محترم خود تدارک ببینند و شأن علمای شیعه را بیشتر از این در جامعه تنزل ندهند! تا باشد که زمان بگذرد و فرجی حاصل شود، یا جریانات سیاسی و اجتماعی حضور آن عالی جنابان را اقتضا نماید.
زنان افغانستان و همه مردم ما همچنان که قربانی عدم همدیگر پذیری و خیانت بزرگان و سیاسیون به کشور هستند، قربانی بازی‌های غیر انسانی ولی با شعار حقوق بشری غربی‌ها نیز هستند.
افزایش نارضایتی بیعتی های غیر پشتون از اداره فعلی کابل، می‌تواند یک برگ برنده برای مخالفین طالبان باشد. اما راهکار به میدان آوردن آنها، متقاعد کردن بزرگان محلی در هر منطقه به عدم همراهی با طالبان است.
در این قرارداد باید با قبایل به این توافق دست یابیم که آنها هر گونه‌ای که می‌خواهند می‌توانند با بانوان شان رفتار کنند، اما مزاحم جامعه شهری نشوند.