همزمان با نهضت امام حسین دو جریان دیگر نیز متولد شد، یک گروه همواره نسبت به حرکت امام اعتراض داشتند قیام امام را معقول نمیدانستند و اصل حرکت امام را قبول نداشتند، گروه دیگر برای مخالفت با آنان بر احساسات و عواطف حسینی تاکید داشتند، این گروه حاشیه ها را پر رنگ تر از متن نمودند، تا آنجا که مبانی و هدف اصلی قیام به فراموشی سپرده شد.
آنچه تا اینجای کار آشکار است این است که عاشورا مکتبی پیش‌تاز به سمت آینده است و اگر نمی‌بود اینقدر فراگیر و فراوان و بی‌مرزومهار و جاودانه و جهانی نمی‌شد. فریاد هل من ناصر حسین در گوش همۀ تاریخ طنین‌انداز است و همۀ عاشورائیانِ پساعاشورا را از سراسر عالم به یاری راه روشن و خط خونین و مکتب معرفت‌مدار عاشورا فرا می‌خواند و این یعنی پویایی و پایایی آینده‌نگارانه و آینده‌نگرانه‌ای که در متن و بطن دینی ـ معرفتی این قیام همیشه‌قائم تعبیه شده است.
شهادت جانگداز امام حسین (ع) فرزند امام علی و نواسه پیامبر اسلام و جوانان و یارانش در سال۶۱ هجری از حوادث ماندگار و عبرت انگیز تاریخ بشری است.
در ایام حزن آل‌الله بخشی از مردم کشورما در ولایت پروان به اثر جاری شدن سیلاب، عزیزان و اموالشان را از دست دادند. ضمن اظهار غم شریکی و عرض تسلیت، امیدواریم که مردم ما همیارهم باشند و دست عزیزان نیازمند را در پروان بگیرند.
هرسال در محرم الحرام، عده ای لخت و عور با قمه و زنجیرهای تیغ دار، نمایشنامه های خیابانی را بنام عزاداری به راه می اندازند و با حالتی از گیجی و توهم مذهبی، پشت و پهلوی شان را خونین کرده و به امید ثواب، عذاب نصیب می شوند.
یکی ار پیام های انسانی نهضت امام حسین(ع) رشد و پرورش عقلانیت است.
اکنون به یکی دیگر از ارزش های انسانی نهضت امام حسین(ع) می پردازیم که عدالت خواهی باشد.
نهضت و قیام امام حسین(ع) به عنوان یک حماسۀ مقدس دینی برای همۀ مسلمانان و همۀ آزادگان و آزاداندیشان به ویژه برای شیعیان سرمایه‌ای ارزشمند و بزرگ و پایان ناپذیر است.
متأسفانه یکی از عوامل و علل گرفتاری‌های ما همین دوگانگی و تضاد عالم افکار و رفتار است. شعارهای حسینی می‌دهیم اما افکار جاهلی یعنی قبیلوی و نژادی داریم.
اندوه فاجعه ی پروان را با هیچ کلام و بیان و شعر و شعاری نمی توان تعریف کرد و تسکین داد. من هم مانند بسیاری ها بادیدن، خواندن وشنیدن این خبر، گستردگی فاجعه را فقط دیدم و شاید اندکی درک کرده باشم، اما به طور قطع نمی توانم مانند خانواده ی آن جوان سیل برده و یا پدر و مادر آن طفل زیرِ گِل ولای دفن شده و یا آن دهقان فقیری که خانه گلین اش با خاک برابر شده، عمق این درد را “حس” کنم.