طالبان از همان ابتدای مذاکرات و گفت‌وگوهای صلح، تاکتیک تفرقه را سرلوحه برنامه‌های خود قراردادند؛ اما برخی از کنشگران و جریان‌های سیاسی که دندان طمع را برای سهیم شدن در قدرتی پسا مذاکرات و پسا توافق، تیز کرده بودند، متوجه این تاکتیک کهنه و ابتدایی نشدند یا آن را جدی تلقی نکردند.
فضای مجازی که حکایت گر وهویداگر فضای حقیقی است، اغلب لبریز از تعفن تخریب است واین گونه است که روح وروان را آشفته می کند، بذر ناامیدی می پاشد وتاثیر ویران کننده برجای می گذارد. هرچند در این فضا به اصطلاح افراد فرهنگی کم نیست ولی آنچه بیرون می تراود همین است وهمین.
اکنونِ ما در گذشته ریشه دارد و آینده نیز محصول امروز است. گذشته‌ی ما، عبرت امروز و پل عبور فردای ماست؛ اما هیچ جامعه‌ای بدون مرور انتقادی تاریخ خویش، قادر به عبرت گرفتن از خطاهای گذشته نخواهد بود.
بیانیهٔ طالبان علیه معاونین ریاست جمهوری نشان می دهد که طی بیست سال اخیر هیچ تغییری در طرز تفکر و شیوهٔ اندیشگی این گروه به و جودنیامده است.
از آنجا که افغانستان هنوز استانداردهای ملیت‌سازی را پاس نکرده است، هر نوع نقد تاریخی، دشمنی با اقوام تلقی می‌شود.
استاد دانش مقایسه ی ساده و تبصره ی روشن و واقع بیناینه ای از مبانی تیوریک و الگوی رفتاری بین نظام سیاسی طالبان با حکومت های سدوزایی و محمد زایی نموده است.
کمیسیون تقنین مجلس میگوید که در چهار سال بیش از صد فرمان رییس‌جمهورغیرقانونی بوده‌اند. برخی از این فرامین را که شامل ایجاد وزارت خانه ها، ادارات و حتا به نظرمن ایجاد شورای عالی مصالحه و … را میتوان نام میبرد.
براساس حقوق بین الملل نمی توان وصف دولت را به طالبان اطلاق نمود. حال پرسشی که در ادامه به ذهن خطور می کند این است که اگر طالبان یک بازیگر غیردولتی می باشد، پس چه ماهیتی دارد؟
فارغ از مبانی نظری و اعتقادی و مباحث تئوریک و ایدئولوژیک، آنچه طی ۲۶ سال گذشته از رفتار و اعمال گروه طالبان مشاهده کرده‌ایم، آنان با مجموعه‌ی «شیعه/هزاره»ی افغانستان، موضع و رفتارِ خشن، خصمانه و آشتی‌ناپذیر داشته‌اند:
از آنجا که کارنامه‌ی سراسر سیاه و خونین طالبان چیزی برای عرضه کردن پشت میز گفتگو برای‌شان باقی نگذاشته است، به ناگزیر پشت خاکریز مذهب پناه می‌گیرند و از رهگذر تحریک احساسات مذهبی مردم در صدد رد گم کردن‌اند. زبان طالبان زور، منطق‌شان خشونت و شیوه‌ی مبارزه‌شان انتحار و نابودی و زمین‌سوزی است.