اگرچه اعتراف و بر ملاسازی جنایت عساکر نخبهٔ استرالیایی در افغانستان و تعقیب قضایی این جنایات یک گام مثبت است اما همین یک نمونه نشان می دهد که حضور نیروهای خارجی در افغانستان در پهلوی فوائدی که داشته، خالی از زیان های انسانی و معنوی سنگین برای مردم این کشور نبوده است.
متأسفانه در افغانستان یکی از مصادیق بارز و روشن عریضه علیه خود، نساختن و کنار نیامدن اقوام همیشه محروم است.
افغانستان در سال‌های اخیر در چنگال چالش‌ها و معضلات سختی گرفتار شده است. چالش‌هایی که اکنون این کشور را به بن‌بست کامل برابر کرده است.
احتمالا این تصمیم، دلایل امنیتی دارد. یعنی دولت خواسته با کاهش رفت و آمدها در سطح شهر، از بروز حملات احتمالی پیشگیری کند.
حملات و مداخلات خارجی ها و وطن فروشی برخی از داخل، در طول تاریخ افغانستان، سبب جنگها و صلحهای نا پایدار بوده اند.
پاکستان نقش کلیدی در صلح افغانستان دارد و بدون حمایت اسلام اباد، صلح تحقق نمی یابد.
حالا مسئولیت تمام کسانی که می خواهند افغانستان به عنوان کشور باقی بماند این است تا از تبدیل شدن آن به جغرافیا و سرزمین فاقد کشور و دولت و تحت قبضه و اشغال گروه های دهشت افگن تکفیری جلوگیری کنند.
ژئوکالچر شیعه با ابعاد کنونی، یک بازیگر نوظهور در منطقه حساس غرب آسیا به حساب می‌آید. این پدیده از آن جهت که یک بازیگر مؤثر فراملی است و در چارچوب نظام بین‌الملل کلاسیک قرار نمی‌گیرد، نوظهور محسوب می‌شود.
آن چه از این مذاکرات فریبنده و گفتگوهای بی نتیجه می توان نتیجه گرفت، این است که هردو طرف دارند ملت را فریب می دهند
یکی از مظاهر فساد در کشور ما، تجلیل های بی مورد ولسی جرگه یا مشرانو جرگه از رهبری و کارمندان بعضی ارگانهاست.