
حکمتیار، قدرتطلب ناکام!
گلبدین حکمتیار از رهبران جهادی است که اعتقادی به مبارزه مدنی و مسالمتآمیز ندارد. او دایم برای رسیدن به قدرت از زور، خشونت و سلاح استفاده کرده و تکیهگاه خارجی داشته است.
گلبدین حکمتیار از رهبران جهادی است که اعتقادی به مبارزه مدنی و مسالمتآمیز ندارد. او دایم برای رسیدن به قدرت از زور، خشونت و سلاح استفاده کرده و تکیهگاه خارجی داشته است.
با وجود طالبان، حکمتیار در جنوب پایگاهی ندارد. با پایین شدن از کوه، دیگر کسی از او حساب نمی برد. شمالیها دیگر با حکمتیار سنخیتی ندارند. ارگ او را مهره سوخته می پندارد. حکمتیار در هرحال یک بازنده است. چه جنوب ببرد چه شمال، چه طالب ببرد، چه ارگ.
دانشمندی گفته است که “زور” موجد حق است. حال باید افزود در عصر ظلمت، جایی که زور و هژمونی سیاسی جولان می دهد و همه شئون انسانی و عرصه جامعه را مسحور خود ساخته است، “عدالت” هم بسود “زور” داوری می نماید و یا “سکوت” اختیار می کند.
درست است که همسویی با طالبان بخشی از خواستههای حکمتیار را بر آورده میکند، ولی شناختی که از خود محوری حکمتیار داریم، او با طالب هم کنار نمیآید، در نتیجه جنگهای خانگی دهه هفتاد دوباره شروع خواهد و حکمتیار هم همین را میخواهد، تا دوباره برای قدرت بجنگد.
اگر بخواهیم برای همزیستی ادیان ابراهیمی مثال ذکر کنیم، قطعاً رابطه مسالمتآمیز مسیحیت و تشیع نمونه بارزی از این نوع همزیستی است.
اما حزب اسلامی با مدیریت سازمانهای استخباراتی آمریکا و پاکستان و در قالب دوستی با حزب وحدت، نقشههای انتقام جویانه سازمانهای مذکور را به خوبی و زیرکانه عملی نمود که هم به نابودی حزب وحدت و شهادت شهید مزاری و یارانش به طور خاص و هم به انحطاط سیاسی شیعیان به طور عام منجر شد…
بهنظر میرسد این تعابیر، از سوی یک مرجع دینی (فقهی) مسلمان در سطح آیت الله سیستانی، نو و مبتنی بر یک تحول شناختی در این فضا باشد.
ملیشه های حکومتی به سرسپردگی وحیدقتالی درهرات خانه های مردم را تاراج کردند و فجیع تر آن که اسیران را پس از اسارت با ضرب گلوله کشتند! نهادهای عدلی و قضایی و مدنی و حقوق بشری کجایند؟
جمهوریت با شعار به جایی نمی رسد, محکومیت و برکناری مقامات نا آگاه که با خودسری خود برای نظام و کشور هزینه ایجاد می کند, گام اول اعتماد سازی است.
حکمتیار ده روز به حکومت وقت داد تا به خواسته های شان سر تمکین فرود آورد. او حکومت را به غلامی خارجی ها متهم کرد و ضعف ارگ را با تمام قوت فریاد کشید. در اینجا خبری از هشدارهای پی در پی گارنیزاسیون نبود، حمله انتحاری صورت نگرفت و آتش باری بر مظاهره چیان نشد. همه چیز در فضایی آرام و روماتیک شکل گرفت.