معمای سقوط چرخبال در بهسود با گذشت هر روز ابعاد پیچیده تر به خود میگیرد ، چرا چهار پیلوت تاجیک تبار در یک پرواز بوده اند در صورت که چرخبال به چهار پیلوت نیاز ندارد.
احمد شاه مسعود و گلبدین حکمتیار هم رقیب بودند و هم علیه دشمن مشترک جنگ کردند؛ یکی آمر بود و دیگری امیر؛ اما در نهایت هر دو، راه متفاوتی را پیمود.
علیرغم گذشت یک هفته از به اصطلاح سقوط هلیکوپتر در بهسود ، هیچ گزارش مستقل و هیچ سند معتبر از محل سقوط ، از لاشه‌ی هلیکوپتر و از کشته‌شده‌گان احتمالی از جانب هیچ خبر نگار مستقل، هیچ شهروند‌خبرنگار و هیچ یوتیوبر منتشر نشده است !
اعتقاد به مهدی موعود مخصوص شیعیان و حتّی مسلمانان نیست؛ بلکه ادیان ابراهیمی به ظهور منجی و مصلح جهانی و گسترش دهنده عدالت اجتماعی باور دارند. مسلمانان؛ پیرو هر مذهبی که باشند، براساس احادیثی رسیده از پیامبر اسلام (ص) آمدن منجی موعود و عدالت‌گستر جهانی را انتظار می‌کشند.
اکنون سوگمندانه باید اذعان نمود که هر دو پیش‌بینی احد بهادری به واقعیت پیوست. هم اشرف غنی به بهسود لشکر کشید و آنجا را را بدون مقاومت تسخیر کرد و هم هزاره‌ها در کمال خونسردی و بی‌تفاوتی، نظاره‌گر و تماشاچی آن یورش و تسخیر هستند.
اشرف غنی، کم کم به آرزوی خودش رسیده و دیر نخواهد پایید که پای برادران ناراضی را در ارگ باز کنند و آن زمان قدرت مطلقه در دستان یک قوم خواهد افتاد بقیه مثل غلام و نوکر، یا عزلت گزین شوند یا هم خدمتگار و چاپلوسان و دست بوسان دربار…
روحیه صحرانوردی، به شدت در برابر مدرنیته مقاومت می‌کند. بر اساس این دیدگاه، صحرانوردان، پیشرفت و ترقی را در تضاد با فرهنگ قبیله‌ای و بدوی می‌دانند، لذا به هر طریقی شده، جلو پیشرفت را می‌گیرند و شهرها را با مناطق روستایی هم‌سان‌سازی می‌کنند. حاصل این هم‌سان‌سازی، ویرانی شهرها و نابودی مظاهر شهری را به دنبال دارد و این گونه است که افغانستان درست نمی‌شود.
لشکرکشی حلقات ارگ به بهسود، درظاهر، برای سرکوب فرمانده علیپور بود اما داستان و پیامد این لشکرکشی، عمق یک بحران ستبر فرهنگی ـ اجتماعی و تیوری های منظومه ای را آشکار کرده است: تحریک و تهیج نفرت قومی با تیوری فاطمیون هراسی.
هرچند غنى اشتهاى سیرناپذیر سرورى و زعامت را همچنان در سر دارد و امیدوارِ ثمر دادن طرح ابتکارى اش است، اما درمانده گى و نیازمندى هاى چند جانبه او، این امکان و فرصت را در اختیار ارباب امریکایى اش قرار میدهد تا او را دَور زده و اوضاع را مطابق برنامه اى از قبل طراحى شده شان شکل دهند.
روشنفکر ما نمی‌تواند از لاک قوم‌زدگی و عوام‌زدگی بیرون آید، آنگاه از مشکلات جامعه می‌نالد؛ در حالی که نمی‌داند کنش‌های منهای خرد خود او، از مشکلات بزرگ جامعه محسوب می‌شود.