پاکستان به عنوان کشوری مسلمان در همسایگی شرقی ایران، همواره از سیاست خارجی مبتنی بر روابط محکم با همسایگان حمایت نموده و در این راستا تلاش کرده که نقش متوازنی را ایفا نموده و حتی تلاش‌هایی برای میانجیگری میان تهران و ریاض داشته است. از این رو،احتمالا مقامات دو کشور در این ارتباط نیز با یکدیگر گفت وگو و رایزنی نموده است.
اکنون که قرار است نیروهای امریکایی افغانستان را ترک کنند، زمان برای نشان دادن انعطاف پذیری و تمرکز روی اهداف کلان تر فرا رسیده است.
به کسانی که به مسلمان بودن و تاریخ ۵۰۰۰ ساله عشق می‌کنند و خود را خوش‌بخت‌ترین در جهان می‌دانند کاری ندارم. سخنم با کسانی است که بدبختی‌های تاریخی را درک می‌کنند و درد می‌کشند. بدانیم که تا از این عادت‌ها و ده‌ها مانند این‌ها که فرهنگ شده است عبور نکرده‌ایم، وضع ما بهتر نخواهد شد؛ خدا هم به ما روی خوش نشان نمی‌دهد؛ چه این‌که خودش گفته است: تا خود را تغییر ندهید، ما شما را تغییر نمی‌دهیم.
یکی از دستاوردهای که در طول ۲۰ سال گذشته همواره از آن یاد شده مساله “آزادی رسانه ها” است. هم دولت حامد کرزی و هم دولت اشرف غنی مدعی هستند، که آزادی رسانه ها در این کشور مراعات شده و دولت متعهد به آزادی “معلومات” بوده است.
مناطق مرکزی افغانستان اگر زندان طبیعی نباشد، تبدیل به بندیخانه بزرگ برای ساکنان آن شده اند.
در حالی که نشست استانبول برای بار دوم به تاخیر می افتد، نشانه‌ها اما حاکی از این است که پیشرفتی در مذاکرات آمریکایی‌ها با طالبان به‌وجود نیامده است. از این منظر می توان گفت بایدن در آستانه شکست بزرگ دیپلماتیک قرار گرفته است.
اکنون پرسش جهان این است؛ آیا تاریخ تکرار خواهد شد؟ آیا با خروج نیروهای خارجی یک دوره تباهی دیگر در انتظار این سرزمین است؟
ابتکار بایدن در جنوب آسیا اساسا بر چهار همسایه مجاور ما متمرکز شده است: چین، افغانستان، ایران و هند. در این برنامه هند به عنوان همکار استراتژیک ایالات متحده امریکا نقش نیابتی را بازی می کند.
شاه محمود قریشی وزیر خارجه پاکستان، چند سفر منطقه ای را در آستانه اجلاس استانبول آغاز کرده است.
انتقال جمعیت هموطنان کوچى به اطراف بندهاى آب در ولایات مختلف، چه پیامدى جز افزایش اختلافات قومى و منازعات تازه، میان مردم بومى هر ولایت و کوچى ها دارد؟