با ورود طالبان به کابل جهان گرفتار مسایل بزرگی شده است که حل آن ها به سادگی امکان ندارد. در این میان برخی از کشورها خوشحالند و مستقیم یا غیر مستقیم خوشحالی خود را ابراز می کنند. برخی از کشورها گیج و منگ شده اند و برخی به ظاهر شکست خورده به حساب می آیند. این ها همه ظاهر ماجرا است.
فارن پالیسی به نقل از منابع نزدیک به رهبری طالبان گزارش کرده است که دولت آینده‌ی افغانستان توسط یک شورای ۱۲ نفری از رهبران طالبان و برخی چهره‌های انعطاف‌پذیر دولت پیشین اداره خواهد شد.
درود بر مسعود جوان که صدای نسل جوان افغانستان شده است. طالبان نیز اگر می خواهند در افغانستان صلح باشد و رضایت خلق الله در آن باشد، باید صدای نسل جوان افغانستان را بشنود و به آن لبیک بگوید.
یکی از دلایلی که طالبان نتوانسته اند تاکنون پنجشیر را تصرف کنند موقعیت جغرافیایی خاص این منطقه است که آن را به یک دژ نفوذ ناپذیر تبدیل کرده است. موقعیت حیاتی دره پنجشیر واقع در شمال کابل و رشته کوه هندوکش برای این منطقه یک امتیاز جغرافیایی محسوب می شود.
به راستی اگر گروه داعش در افغانستان حضور دارد و دشمن طالبان هم هست، چرا در روزگارِ پیشروی و پیروزی و استیلای این دشمنان دیرین خود، دست از انتحار و انفجار و کشتار غیرنظامیان برداشته است؟
طالبان بعد از یک هفته ورود به کابل تا هنوز هیچ‌گونه رابطه‌ی با مردم، نخبگان سیاسی، فرهنگی و فکری که دخیل در فساد و فحشا نبوده‌اند و منتقد وضع موجود، خصوصا تبعیض، فساد و فحشا بودند برقرار نکرده‌اند و فقط با سردستگان فساد، فحشا و جنایت‌کاران که اتفاقا همه از یک تبار هستند، گفتگو دارند!
این روزها طالبان و سیاستمداران مخالفان از ضرورت تشکیل «دولت همه‌شمول» سخن می‌گویند. حکومت همه‌شمول، تعبیر مبهم و فریبا است. دغدغۀ مردم مشارکت چند نفر از اقوام مختلف در حکومت نیست، مردم تنها به نظام مردم‌سالار رضایت واقعی خواهند داشت.
باوجودی که کرزی پدر طالبان خوانده شده و طبق گزارش نیورک‌تایمز، ۶۰۰ میلیون دالر از پول ملی را برای احیای طالبان مصرف کرده‌است، به نظر می‌رسد که طالبان دیگر از او خط و جهت نمی‌گیرند. اکنون کرزی و عبدالله دو گروگان طالبان هستند که بهای آزادی شان، راضی کردن مخالفین آنان از جمله احمد مسعود و همراهان شان می‌باشد.
احمد مسعود، پنجشیر را سنگر پایداری و مقاومت ساخته است. پنجشیر در دوره های پیشین استیلای طالبان بر افغانستان نیز، یک دژ سخت جان برای مقاومت بود. رهبری تیزهوشانه ی احمدشاه مسعود، این دژ را تسخیر ناپذیرتر ساخته بود.
یکی از واژه‌هایی که معنای آن را حتی بزرگان و باسوادهای افغانستانی هنوز نفهمیده یا در رابطه با آن دچار مغالطه هستند، “امنیت” است.