یک شهر و دو نرخ!

اخیراً وزارت کشور/داخله‌ی فرانسه تعدادی از مساجد و مراکز اسلامی این کشور را مسدود کرده است. دولت فرانسه یکی از دلایل تعطیلی این مراکز دینی را «دریافتِ کمک از منابع خارجی» ذکر کرده است.
این ادعای دولتِ فرانسه عین واقعیت است. مساجد و مراکز دینی مسلمانان در ممالک غیراسلامی غالباً از سوی نهادهای دینی و مذهبی، ثروتمندانِ خیّر مسلمان، مؤسسات خیریه و حتی برخی دستگاه‌های دولتی در کشوهای ثروتمند اسلامی (عربستان، ترکیه، مصر، ایران، عراق، مالیزی، امارات، کویت، قطر و …) حمایتِ مالی و تغذیۀ معنوی و فرهنگی می‌شود و حتی برای برخی از آن مراکز، پیش‌نماز و مبلّغ و قاری قرآن و کارشناس دینی از کشورهای اسلامی اعزام می‌گردد.
اما جانِ کلام و شاخِ سخن اینجاست که آیا در کشورهای اسلامی و مخصوصاً در افغانستان می‌توان نهاد و مؤسسه یا انجیو یا رسانه یا سازمان غیردولتی را پیدا کرد که از منابع خارجی کمک دریافت نکند؟ طی بیست سال گذشته نه تنها مؤسسات فرهنگی و رسانه‌ای و نهادهای مدنی؛ بلکه حتی احزاب سیاسی افغانستان نیز کمک ماهیانه‌ای خود را از سفارت‌های امریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان و … دریافت می‌کردند.
چه حکمت و حکایتی در کار است که “دریافتِ کمک از منابع خارجی” در کشورهای آزاد و کثرت‌گرای غربی، جُرم و عملِ مجرمانه به شمار می‌رود و باعث تعطیلی مساجد و مراکز دینی می‌گردد؛ ولی همان عمل و رفتار (دریافتِ کمک از منابع خارجی) در کشورهای اسلامی و جهان سوم، عینِ فضیلت و افتخار شمرده می‌شود و نشانه‌ای مدنی بودن و مترقی بودنِ مؤسساتِ دریافت‌کنندۀ کمک تلقی می‌گردد!!
و سخن آخر … آیا کشورهای اسلامی و جهان سوم حق دارند با استناد به همین قاعده و قانون (جرم بودن دریافتِ کمک از خارج) تمامِ مؤسسات و انجیوها و نهادها و رسانه‌ها و مراکز آموزشی وابسته به غرب را در کشورهای اسلامی تعطیل کنند و بدینوسیله روزنه‌ها و مسیرهای نفود و سلطه‌ای غرب را برای همیشه مسدود نمایند؟!

مسیح ارزگانی