چرا سکوت مرگ بار؟!

وقتی سوء استفاده از کد ۹۱ و غارت بیت‌المال برملا شد، خیلی‌ها سکوت نمودند. اما پرسش جدی این است که برفرض صحت این گزارش‌ها، سران احزاب سیاسی و جنبش‌ها و نهادهای به ظاهر مدنی که خودشان را هر از چندگاهی به عنوان حامیان مردم جا می‌زنند، چرا در قبال این همه فساد ساکت اند؟

اگر کمی دقت نماییم، درخواهیم یافت که سران احزاب و جنبش‌ها و نهادهای به ظاهر مدنی به خوبی می‌دانند که خودشان در کجای کار اند؟!

مگر وضعیت رهبران احزاب پوشالی و خانوادگی و حساب خیلی از سران جنبش‌های مقطعی و مسئولیت پذیری نهادهای مدنی ساختگی که اعضایشان یکی پس از دیگری در کنار صاحب کد ۹۱ جا خوش می‌کنند، بهتر از ارگ نشینان و سپیدار دیدگان است؟! مگر در همه جا رانت حرف اول را نمی‌زند؟!

پس در کشوری که از احزاب تا جنبش‌ها، نهادهای مدنی و رسانه‌هایش رانتی باشد و حتی حمایت‌های مردمی بر اساس رانت خواری شکل بگیرد، وجدان‌هایی برای فریاد زدن وجود دارند؟! اگر داشته باشند، به جایی خواهند رسید؟!

تازه از کجا معلوم است که وضعیت کد ۹۱ بسی بهتر از وضعیت دیگران نباشد؟!

بنابراین، طبیعی است که نفوس فاسد به فساد سیاسی و اقتصادی رضایت داده سکوت نمایند و مردم گرفتار در حصار رسانه‌های میلی و شخصی فاسدان همواره زجر بکشند و فراعنه بپرستند.

محمد امین احسانی