نامه سرگشاده به همه!

من متولد شهر مشهد مقدس، محله گلشهر هستم. سی و پنج سال است بصورت قانونی در ایران زندگی می‌کنم، پدر و مادر من چهل پنجاه سال پیش به ایران مهاجر شدند، اما با اینکه اینهمه سال در ایران زندگی کرده‌ ایم، هنوز ما را اتباع بیگانه خطاب می‌کنند و اتباع بیگانه یعنی شما هیچ حق و حقوق شهروندی در این کشور ندارید که هیچ، بلکه یک تهدید بالقوه برای منافع ملی هستید. یادداشت کوتاه استادکاظمی درباره مسدود شدن مجدد عابربانکش را خواندم، جگرم سوخت، نه بخاطر اینکه کارتهایمان مسدود است، نه! بلکه بخاطر شرف و عزت و کرامت لِه شده‌ی هزاران مهاجر افغانستانی در ایران.

همه میدانید که چقدر قشر فرهنگی مهاجر زحمت می‌کشند تا روابط مردم ایران و افغانستان خوب شود، بعد با یک تصمیم اشتباه، تمام آن زحمات و تلاشها به باد فنا می‌رود.

اما چرا چنین تصمیمی گرفته می‌شود؟ یک مهاجر چرا باید اینقدر آزار ببیند؟ چه گناهی و چه جرمی مرتکب شده‌ایم که تا این حد مورد سوء ظن هستیم؟
مگر مهاجرین چه کرده‌اند که باید اینگونه تقاص گناه نکرده را پس بدهند؟
یک روز سیم کارتها مسدود می‌شود، یکروز کارتهای عابربانک مسدود می‌شود، به دلایل نامعلوم!
این اقدامات قلب هزاران مهاجر را می‌شکند، سوای مسائل مالی و حقوقی قضیه که مفصل است و نمیتوان بی‌دلیل حسابهای هزاران نفر را بست، میخواهم اینرا بگویم که از لحاظ روانی، احساسی و روحی، فشار زیادی به مهاجرین تحمیل می‌شود. قلبها می‌شکند، آه می‌کشند و این آه مظلومان و مستضعفان که جز خدا کسی را ندارند؛ دامان کسانی را خواهد گرفت که بجای تساهل و مدارا و اخلاق اسلامی/ایرانی با شهروندان اینچنین برخورد می‌کنند.

خواهش می‌کنم اگر مسئولی را می‌شناسید که می‌تواند کاری بکند، یا کسانی را می‌شناسید که صدایشان شنیده میشود، این نامه را به شکلی که خودتان میدانید برایش ارسال کنید تا شاید این مشکل ساده که به یک کلیک ختم می‌شود، برای همیشه حل شود.
واقعا دیگه اعتراض کردنمان هم نمی‌آید…
با تشکر
سید جمال الدین سجادی