فرمانده امریکایی مدال افتخارش را به همرزمان خود در افغانستان اهدا کرد

ویلیام سونسن؛ فرمانده بازنشسته ارتش امریکا که در افغانستان جنگیده، مدال افتخارش را به همرزمان خود در افغانستان اعطا کرد.

ویلیام سونسن؛ فرمانده بازنشسته ارتش امریکا، در گفتگو با شبکه فاکس‌نیوز اعلام کرد که مدال افتخارش که بالاترین نشان نظامی امریکا است را به نام خود نه، بلکه به پاس فداکاری و ایثار همرزمانش که در افغانستان کشته شدند، دریافت کرده و به آنان اعطا می‌کند.

او گفت: «این مدال نماینده من نیست؛ بلکه نماد آن چیزی‌ است که یک تیم حاضر است برای یکدیگر، برای مأموریت، و برای کشورش انجام دهد.»

سونسن به‌ خاطر شجاعت و دلاوری‌اش در ۸ سپتامبر ۲۰۰۹ میلادی، هنگامی که چندین‌بار خود را در معرض آتش سنگین حدود ۶۰ شورشی قرار داد تا جان سربازان زخمی را در شرق افغانستان نجات دهد، این مدال را دریافت کرده است.

او یکی از تنها ۳۵۰۰ نظامی در تاریخ امریکا است که این افتخار را کسب کرده‌اند.

سونسن همچنین تأکید کرد که این جایزه، حاصل فداکاری کسانی‌ است که با او در میدان جنگ بودند، اما بازنگشتند.

او گفت: «این مدال اگرچه نام مرا پشت خود دارد؛ اما در اصل برای فداکاری کسانی‌ است که دوشادوش من -اعم از سرباز، ملوان، تفنگدار دریایی، نیروی هوایی و حتی شرکای افغانستانی ما- جنگیدند و بسیاری‌شان از آن میدان نبرد بازنگشتند.»

او افزود: «در واقع، این مدال نماد از دست رفتن آن‌ها است؛ چون آن‌ها دیگر در کنار ما نیستند.»

این سخنان همزمان با افتتاح موزیم ملی مدال افتخار در آرلینگتن، تگزاس بیان شد؛ مکانی که به پاس تلاش‌ها و شجاعت دارندگان این مدال ساخته شده است.

سونسن درباره این موزیم می‌گوید: «این‌جا صرفاً مجموعه‌ای از اسناد تاریخی نیست؛ بلکه نهادی زنده برای پاسداشت شجاعت است. این موزیم پویاست و روایت شجاعت امریکایی‌ها را در آینده نیز ادامه خواهد داد.»

در همین حال، جویی جونز؛ نظامی بازنشسته نیروی دریایی امریکا، بخشی از نمایشگاه اختصاصی به کایل کارپِنتر، تفنگدار دریایی که در سال ۲۰۱۰ میلادی در افغانستان روی نارنجک افتاد تا جان هم‌رزمانش را نجات دهد، معرفی کرد.

جونز ضمن نشان دادن تجهیزات پزشکی خارج‌شده از بدن کارپنتر در دوره درمان، او را یکی از «قهرمانان فروتن» خواند.

سونسن همچنین به روی تاریک فداکاری‌های نظامیان امریکایی اشاره کرد و گفت: «ما خواهان مدال‌های افتخار بیشتر نیستیم، اما ممکن است روزی افراد دیگری هم مجبور شوند چنین راهی را بروند. این موزه روایت آن‌ها را نیز برای نسل‌های آینده بازگو خواهد کرد.»

او در پایان با ابراز امیدواری که این موزیم الهام‌بخش مردم باشد تا برای جامعه خود خدمت کنند، گفت: «امیدواریم بازدیدکنندگان با دیدن داستان‌های ما، بازتابی از توانایی خود برای خدمت به مردم کشورشان را نیز ببینند.»