غیبت “فاطمه پیامبر” در دهه فاطمیه!

انسان نمی تواند نسبت به آنچه در پیرامونش می گذرد کاملا بی تفاوت باشد. در این روزها محافل و مجالس متعددی برای گرامی داشت از حضرت فاطمه (س) بر گزار گردید. شور و عشق و باورمندی که نسبت به آن حضرت نسل اندر نسل وجود داشته و در سخت ترین شرایط هم تبارز یافته است، و بزرگترین میراث آیینی شمرده می شود، سبب شگفتی و شایسته احترام است.
اما آنچه در سال های اخیر در این مجالس دیده می شود، و با تاسف روزبروز شدت می یابد، به بهانه برپایی چنین محافل و مناسبت هایی، فرقه ها و گروه های افراطی عرض اندام نموده اند و با پول های سرشار و امکانات فوق العاده رسانه ای، خطابه و منبر از زندگی و سر گذشت حضرت فاطمه هزینه هایی را برای مقاصد ویژه خود تامین می نمایند. در این مجالس از منزلت و ستایش حضرت فاطمه فراوان گفته می شود در حالی که حقیقت فاطمه غایب است.
بدون شک حضرت فاطمه در زمان خودش نسبت به ستمی که بر او و خاندان پیامبر رفته است معترض بود، نسبت به ساختار و روش حاکمیت منتقد و ناراضی بود، اما این اعتراض ها و نارضایتی ها برای فرقه سازی و افتراق درجامعه نبود بلکه برای وحدت و عدالت و حقیقت بود. بهترین الگوی دیگر رفتار و موضع امام علی (ع) پس از پیامبر و فاطمه می باشد.
اما امروز در حالی که موج فتنه و بحران کشورهای منطقه را در برگرفته است، و خصوصا مسلمانان در شرایط ذلت باری قرار دارند، عده ای با تمسک به نگرش و روش های افراطی زمینه را برای پرورش داعشی گری در قالب مذاهب مختلف فراهم می گردانند.
در شرایط کنونی ما به تدبر، تعقل، اندیشیدن، بیدارساختن شعور، پرهیز از افراط گرایی، پرهیز از انحصارطلبی و مرزبندی های کاذب نیاز داریم. تجربه یک هزارو چند صدسال جبهه بندی و کشمکش های فرقه ای جز ضعف و انحطاط و انحراف از مسیر اصلی و وحدت مسلمانان و نقض انصاف و عدالت و تحریف حقایق چیزی دیگر نبوده است.
چیزی که برای فاطمه پیامبر مهم بود و برای آن معترض بود عدالت و حقیقت بود. در غوغاسالاری فقط موج سوران می توانند از آن بهره ببرند.

عبدالشکور اخلاقی