سیاست؛ بازار نسیه ندارد!

این تصویر موجب تبصره‌های گوناگون در فضای مجازی شد. عده‌ای منفی نوشتند و خورده گرفتند و برخی هم تعریف و تمجید کردند.
واقعیت اما این است که در سیاست معامله همیشه روی نقد صورت می‌گیرد، در این بازار نسیه بی‌معناست.

اینکه در شرایط موجود رئیس جمهور غنی به اجماع بزرگان سیاسی برای حفظ حداقل‌ها نیاز دارد تردیدی نیست و این روزها به شدت در تلاش ایجاد یک جبهه بزرگ علیه فشارهای بین‌المللی و منطقه‌ای و داخلی‌ست.

اما صورت دیگر قضیه را نیز باید ببینیم که این بزرگان هم خوب بلدند چگونه و در چه شرایطی دیل ‌کنند. هم خرما هم ثواب.
یک طرف داعیه حمایت از مردم و دموکراسی و دست‌آوردهای بیست ساله و …
در طرف دیگر علاوه بر امیتازهای نقدی و پرستیژی، خانوادگی‌سازی کرسی‌های دولتی است که هیچ کسی متوجه نیست.
بزرگان سیاسی ما در ۴۰ سال جنگ و ویرانی چنان بد عادت شده اند که یا خودشان یا هیچ‌کس.

اینجا خوبی و بدی نظام، رهبری نظام و کلیتی به‌نام دولت، وابسته به تعداد و سطح چوکی‌های دولتی است که در اختیار ارجمندان و اطرافیان نزدیک این بزرگان قرار دارد.
اینجا یک کرسی‌ ناچیز سناتوری، معینیت و معاون والی، معیار و کود تشخیص نظام و رهبری نظام است، هیچ ربط به خدمات عامه، توزیع عادلانه یا نا عادلانه قدرت و منابع و امتیازهای قومی ندارد، همه این گپها کودهای فشارند.

اشرف غنی روزگار شاید به‌زعم خودش می‌خواست کرسی‌های دولتی را از میراثی بودن بیرون کند و منابع را از چور نجات دهد، اما امروز که نظام و تمام دست‌آوردها در خطر است کرسی می‌دهد تا کرسی مردم (حق رای) را از امارت نجات دهد.

کرسی می‌دهد تا امنیت بخرد، کرسی می‌دهد تا جنگ داخلی مجدد را مهار کند و در نهایت کرسی می‌دهد تا استقلال ملی را نگهدارد.
آنکه می‌خواهد بر این ملک حکومت کند، صرف امارت نیست، امارت طالبانی هم نیست، به هوش باشید که امارت پاکستانی خواهد بود.

امین بهراد