سندرم افراطیت

نیم قرن است که افغانستان تحت سیطرهٔ تفکرات افراطی مانند اخوانی‌گری و سلفی‌گری به قعر بدبختی سقوط کرده است.

حاصل این تفکرات جز خشونت، جنگ و تحمیل گرسنگی بر مردم نبوده است.

بارزترین آثار این باورهای ویرانگر را در همین سه سال اخیر می‌توان در زندگی مردم مشاهد کرد. مردمی که نه سرپناهی در امان ماندن دارند، نه غذایی برای خوردن و نه حتی فضایی برای نفس کشیدن. بسیاری از مردم ما در تلاش می‌باشند که از کشور خارج شوند، در گوشه‌ای از دنیا پناهگاهی بیابند که در آن لقمه‌ای پیدا کنند و دمی آرام بگیرند.

با این حال، جای تعجب است که در همین میان، گروهی بدبخت و گرسنه، از پیروزی افراطی‌ها در سوریه آن هم به کمک مستقیم اسرائیل، به هیجان می‌آیند و هورا می‌کشند.

ناآگاهی و نادانی بد بیماری است؛ بیماری‌ای که باعث می‌شود به جای تأمل و ارزیابی واقع‌بینانه، تسلیم هیجانات و تبلیغات پوچ شد که کوچک‌ترین تأثیر در زندگی ندارد .

وقت آن رسیده است که گردش این چرخه جهالت و نادانی را بشکنیم. به جای هورا کشیدن برای پیروزی‌های تفکرات ویرانگر، برای بازسازی و توسعه کشور خود تلاش کنیم و زندگی صلح‌آمیز یاد بگیریم.

بکوشیم در کشور خود نان پیدا کنیم و با افتخار زندگی کنیم تا به خاطر لقمه نان در کشورهای دیگر تحقییر نشویم. آگاهی، آموزش، و واقعیت‌گرایی تنها راه خروج از این بحران است.

دکتر سید جواد سجادی