جنگ و جان، برای نان

در جامعه ما، سقف معیشت و زندگی برخی، بر ستون جنگ استوار است. این جنگ است که زندگی برخی را می‌چرخاند و آنان را نان می‌دهد. به عبارت دیگر، برخی می‌جنگند تا زنده‌ بمانند.

استفاده‌ از مفاهیم دینی، مانند جهاد، این وسیله درآمد و معیشت را مشروع جلوه می‌دهد. در عین‌حال، وقتی سقف زندگی، بر ستون جنگ استوار باشد، دخالت بیگانگان و فرمان‌روایی پیدا و پنهان آن‌ها یک امر حتمی است. تلاقی این دو عامل؛ یعنی، مشروع جلوه‌دادن جنگ و دخالت بیگانگان، دوام و استمرار جنگ را در کشور، بیمه می‌کند.

برای این‌که جنگ، وسیله درآمد نباشد و این ستون خبیث، برای معیشت فروریزد، نخست این وسیله را نباید لباس مقدس پوشاند و باید حقیقت خشن آن را هرچه بیش‌تر عریان کرد. این مورد وظیفه ملاها است؛ اما این قشر، تاکنون بر عکس عمل کرده‌اند.
درثانی، باید راه‌های مختلف را، برای غلبه بر فقر جست‌وجو کرد. غلبه بر فقر، در قدم اول وظیفه حکومت است، حکومت برای موفقیت در این عرصه، می‌بایست دو اقدام اساسی را روی دست گیرد:
۱. توان خود را برای سرکوب اقلیت‌ها، انحصار قدرت و محدود کردن آزادی به‌کار نگیرد.
۲. از صرف انرژی برای هموار کردن راه بهشت برای مردم و رستگار کردن اجباری آن‌ها در آخرت، پرهیز کند و بهشت و جهنم هر کس را به خودش واگذار نماید و تمام انرژی خود را برای آباد کردن دنیای مردم صرف نماید.

به صورت قطع، وقتی تمام انرژی‌ها و توان‌مندی‌های دولت و ملت، در یک جهت، برای ساختن دنیا به‌کار انداخته شوند، موفقیت حتمی است و فقر خود‌بخود ریشه کن می‌شود؛ در این صورت دیگر کسی، برای نان، جان نمی‌دهد و جنگ نمی‌کند.

دکتر سید جواد سجادی