جمهوریت خونین و افسانۀ داعش

یک هفته از فروپاشی نظام پیشین و استیلای گروه طالبان بر کشور می‌گذرد؛ اما علی‌رغم خلأ قدرت و فقدانِ حاکمیت و فروپاشی دستگاه‌های متولی نظم و امنیت، هیچ حمله‌ی انتحاری و عملیات انفجاری در این یک هفته صورت نگرفته است.

حتی از سه ماه پیش که فرایند خروج نیروهای غربی سرعت گرفت و حملات و پیشروی‌های اخیر طالبان آغاز گردید، باز هم شاهد هیچ عملیات انتحاری و انفجاری در سطح افغانستان نبوده‌ایم. در حالی که طی بیست سال حاکمیّت نظام پیشین و حضور جامعۀ جهانی، یکی از پدیده‌های مرگ‌آفرین و ویرانگری که آزادی و دموکراسی و بازسازی و دولت‌سازی و حقوق‌بشر و دیگر دستاوردهای این دو دهه را به کام مردم و دولت افغانستان زهر گرداند، همین سریالِ حملاتِ خونبار انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان بود.

طی بیست سال گذشته مکاتب و دانشگاه‌ها و مساجد و معابد و شفاخانه‌ها و تجمعات مردمی و … صدها بار هدف حملات تروریستی و انتحاری قرار گرفتند و هزاران غیرنظامی جان و جهان خود را از دست دادند.

هرگاه تلفات و ضایعات انسانی آن حملات، محدود یا قابل‌توجیه و دفاع بود، گروه طالبان مسئولیت آن رویدادها را به عهده می‌گرفت و آنها را جهاد بر ضد اشغالگران می‌نامید؛ اما هرگاه ابعاد انسانی هر عملیات به مرز فاجعه و تباهی می‌رسید و وجدان عمومی اجتماع را جریحه‌دار می‌کرد (مانند حمله به مدرسۀ دخترانۀ سید الشهدا و تهاجم به شفاخانۀ کودک و مادر و یورش به دانشگاه کابل)، در چنین مواقعی معمولاً «داعش» یا شبکۀ حقانی مسئول آن فجایع معرفی می‌گرید و گروه طالبان، دشمنِ آن شبکه‌های قلمداد می‌شد.
اما اکنون که طی سه ماه پیشروی و پیروزی طالبان، هرگونه عملیات انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان (و مخصوصاً مکاتب و مراکز آموزشی کابل) متوقف شده است، با اطمینان خاطر می‌توان گفت تمام آن حملاتِ مرگبار و کشتارهای جمعی بدون استنثا کارِ گروه طالبان بوده است و گروه «داعش» و شبکۀ حقانی صرفاً یک نام و پوشش برای سرپوش گذاشتن بر کشتارهای بزرگ و حملاتِ مرگبار طالبان بوده است.

به راستی اگر گروه داعش در افغانستان حضور دارد و دشمن طالبان هم هست، چرا در روزگارِ پیشروی و پیروزی و استیلای این دشمنان دیرین خود، دست از انتحار و انفجار و کشتار غیرنظامیان برداشته است؟

مسیح ارزگانی