جمع سلاح مردم یا جلب اعتماد مردم!

طی چند روز اخیر دامنه جمع‌آوری اسلحه مردم توسط طالبان گسترش یافته است. طالبان با ورود به خانه‌های مردم و جستجوی خانه به خانه تلاش دارند سلاح‌های موجود را جمع‌اوری و از دسترس مردم خارج کنند. اما به نظر می‌رسد ظاهر این تلاش‌ها از منظر مردم به گونه‌ای است که این برنامه بیشتر نشانه نگرانی طالبان از قیام مردم است تا نگرانی آن‌ها برای تامین امنیت مردم.
آیا واقعا طالبان می‌توانند تمام سلاح‌های موجود را جمع‌آوری کنند؟
و آیا بر فرض جمع شدن تمام سلاح‌ها زمینه قیام‌های مردمی از بین خواهد رفت؟
مردم افغانستان از زمان جنگ‌های افغان انگلیس و از دوره کلکانی سلاح‌هایی در اختیار داشتند. بعدها که دولت نادری و ظاهر خانی با تلاش و کوشش بسیار تلاش کردند تمام سلاح‌های موجود را جمع‌اوری کنند، مردم سلاح‌های موجود خود را در کوه‌ها و بیابان‌ها دفن کردند. برخی از این سلاح‌ها در مرور زمان از بین رفت و برخی از آن‌ها در قیام‌های سال ۵۸ توسط مردم استفاده شد. پس جمع‌آوری سلاح به راحتی امکان ندارد و ممکن هم نخواهد بود.
اما نقش سلاح در قیام‌های مردمی،
در سال ۵۷ که کودک بسیار خردسالی بودم در منطقه ما یعنی بلخاب هیچ نوع اسلحه در دست مردم موجود نبود. موشکوش و چره‌ای دو نوع تفنگ موجود بود که حتی به درد شکار نمی‌خورد‌. ما خودمان یکبار یک گله زاغ را با چره‌ای زدیم حتی یک زاغ کشته نشد. در آن شرایط دست مردم از سلاح خالی بود و در خانه‌ها هیچ نوع سلاح پیدا نمی‌شد. اما بعد از کودتای ۵۷ زمانی که مردم از حکومت وقت به خشم آمده و دل‌هایشان پر از کینه شد، با چوب، سوته، تیاق، کارد قصابی و داس به ادارت دولتی حکومت وقت هجوم برده و مناطق را از لوس وجود افراد دولتی پاک کردند. در سال ۸۰ نیز بعد از سقوط حکومت طالبان تمام مردم به انواع سلاح مجهز بودند. سلاح‌های سبک و نیمه سنگین به وفور در اختیار مردم قرار داشت اما با اعلام دولت موقت تمام مناطق بدون فیر یک تیر در اختیار اداره کابل قرار گرفت.
پس داشتن سلاح و نداشتن سلاح در روابط مردم با دولت‌ها نقش زیادی ندارد انچه اهمیت دارد ارتباط قلبی حکومت و مردم است. اگر حکومت بر قلب مردم نفوذ داشته باشد، می‌تواند با وجود مجهز بودن آن‌ها به انواع سلاح یک اداره مترقی و مردمی به وجود بیاورد اما وقتی رابطه مناسب و محبت و اعتماد بین مردم و اداره نباشد، نبودن سلاح نمی‌تواند مانع خشم مردم شود.
در شرایط موجود نیز همینگونه است. تلاش‌های طالبان برای جمع‌اوری سلاح
البته از باب تامین امنیت مناطق قابل نکوهش نیست اما اگر جمع‌اوری اسلحه از جهت نگرانی برای فعالیت افراد علیه طالبان باشد، این نوع برنامه‌ها نتیجه و آینده‌ای ندارد. اگر مردم بخواهند بر طالبان قیام کنند، با دست خالی هم قیام خواهند کرد.
بهتر است طالبان به جای تلاش به جمع‌اوری سلاح، بکوشند با تامین و تشکیل یک اداره متوازن و یک حکومت مردمی قلب‌های مردم را به سوی خود جلب کنند. رمز موفقیت طالبان جلب اعتماد و اطمینان مردم است و نه جمع سلاح مردم. یاهو.

حسین رهیاب (بلخی)