بی‌توجهی به جان شهروندان، میراث کرزی به اشرف غنی است

تا جایی که حضورذهن دارم، برای اولین‌بار غیرنظامیان عمداً در عاشورای سال ۱۳۹۰خورشیدی در کابل هدف حمله انتحاری قرار گرفتند. در این حادثه، حدود ۸۰ تن شهید و نزدیک به ۲۰۰ تن زحمی شدند. در آن زمان هنوز داعش شکل نگرفته بود و گروه‌های دیگری مانند لشکر جهنگوی، سپاه صحابه و شبکه حقانی همان کاری را انجام می‌دادند که اکنون داعش انجام می‌دهد. در واقع، این‌ها همه یکی هستند منتها نسبت به زمان و مکان، تغییر ماهیت می‌دهند.

پس از حادثه عاشورای کابل، اداره حامد کرزی، محمد اسحاق الکو دادستان سابق افغانستان را مسئول هیئت حقیقت‌یاب تعیین کرد. چندی بعد دو تن به اسامی حبیب‌الله و خیرالله در ارتباط با حمله انتحاری عاشورای کابل دستگیر شدند. الکو، هنگام گزارش خود این دو تن را اهل ولایت ننگرهار معرفی کرد که عامل انتحاری عاشورای کابل را از پیشاور تا کابل همراهی کرده بودند.

در همان ایام، لطف‌الله مشعل سخنگوی سابق ریاست امنیت ملی، جزئیات رویداد تروریستی عاشورای کابل را با رسانه‌ها در میان گذاشت که نشان می‌داد، سازمان اطلاعات پاکستان مستقیم در این رویداد دست دارد. این که پاکستان چرا دست به کشتار غیرنظامیان افغان می‌زند، بحث پیچیده و طولانی است اما در این تردیدی نیست که پاکستان به دور از نظر و تایید آمریکا کاری در افغانستان انجام نمی‌دهد.

به هر حال، قرار بود محاکمه عاملان عاشورای کابل علنی برگزار شود اما عوامل سازمان “آی.اس.آس” که تا کاخ ریاست جمهوری افغانستان نفوذ کرده بودند، مانع برگزاری محاکمه شدند. سپس زمزمه‌هایی به گوش رسید که گویا قرار است حبیب‌الله و خیرالله به خاطر مباشرت در قتل ۸۰ تن مجازات شوند اما عده‌ای از مدنی‌گک‌های ما سروصدا کردند که مجازات راه‌حل نیست و خون را نمی‌توان با خون شست. اداره کرزی که از ابتدا به خاطر ارباب‌های خارجی، قصد مجازات عاملان حادثه عاشورای کابل را نداشت، سروصدای دایه‌های مهربان‌تر از مادر را بهانه قرار داد و پرونده را برای همیشه بست که به احتمال زیاد اکنون خیرالله و حبیب‌الله آزاد شده‌اند.

اگر در آن زمان اداره کرزی، پرونده عاشورای ۱۳۹۰خورشیدی را با جدیت پیگیری می‌کرد، امروز ما شاهد ده‌ها حمله دیگر از جمله حادثه امروز دانشگاه کابل نبودیم زیرا با پیگیری پرونده عاشورای کابل، هم پاکستان و هم آمریکا متوجه می‌شدند که چند نفری در کابل پیدا می‌شوند که حامی مردم خود هستند اما این اتفاق نیفتاد و کشتار مردم هم ادامه یافت. سخن آخر این که بی‌توجهی به جان شهروندان افغانستان، میراثی بود که از کرزی به اداره اشرف غنی رسید و اکنون می‌بینیم که بی‌ارزش‌ترین چیز در افغانستان، جان و خون شهروندان این کشور است.

محمد مرادی