برای فضای دادخواهی تلاش نماییم نه برای خلق دشمنی!

اتفاق وحشتناکی است که بیانگر بی‌پناهی و بی‌چارکی این ملت و مردم می‌باشد. اما در راستای رسیدن به رهایی و نجات، برای فضای دادخواهی تلاش نماییم نه برای خلق دشمنی!

در این روزها وقتی فضای مجازی را نگاه نماییم می‌بینیم که واکنش‌های آنی و بدون دقت و با احساسات پاک دو ملت بازی نمودن دارد غوغا می‌کند. این گونه رفتارها از عوام مردم در قبال حادثه دلخراش اخیر کاملا قابل تحمل و درک است؛ اما واکنش‌های از این دست از مدعیان روشنفکری و نخبگی واقعا بنیان کن و تأسف آور است. به گونه‌ای می‌نویسند که انگار فضای دادخواهی با فضای دشمنی یکسانند.

یکی می‌نویسد: کاش یک آمریکایی بودم!
خوب آمریکایی بودی که چه می‌شد؟ مگر غرب و نیز آمریکا در قتل عام صد و چند میلیون انسان در جهان نقش اساسی نداشتند و ندارند؟ هم‌پیمانان تمویل کنندگان جریان‌های تروریستی، که هر روز مردم را در مقدس ترین اماکن به خاک و خون می‌کشانند، کدام کشورها می‌باشند؟ این چه آرزویی هست که دارید می‌کنید؟

دیگری می‌نویسد: به امید آن روزی که قلب ایران کثیف مثل این موتر حامل مهاجرین افغانی آتش بگیرد و دود شود.
خوب این آرزو را برای یک کشور و یک ملت طبق کدام منطق انسانی و اسلامی می‌کنید؟ آیا ایجاد فضای دادخواهی این است که میان دو ملت دارید نفرت پراکنی می‌کنید و زخمها را عمق می‌بخشید؟!
اصلا تا هنوز چیزی به طور مستند و دقیق برایتان مشخص شده است؟ که چنین حکم صادر می‌نمایید.

به نظر حقیر هیچ کسی منکر برخی بدرفتاری‌ها و نارسایی‌های موجود نیست و باید نقد و بررسی و پیگیری شود. اما از طریق ایجاد فضای دادخواهی و از مجاری قانونی و با مطالبه گری از مسئولین دو کشور متبوع و میزبان. نه این‌که از هر راهی و در هر جایی دلمان شد اقدام نماییم و هرچه خواستیم بنویسیم و در مورد این‌که چه تبعاتی برای دو کشور و دو ملت دارد اصلا فکری نکنیم.

باید بدانیم و دقت کنیم که ما از همه آسیب پذیرتریم. ما مهاجرین زیادی چه قانونی و چه غیر قانونی در ایران داریم. ما هر روز از مرزهای ایران قانونی و غیر قانونی عبور می‌نماییم. ما دانشجویان و دانش پژوهان زیادی در ایران داریم. این گستردگی حضور و این حجمی از روابط می‌طلبد که ما در عین دادخواهی نیاز به فضای تعامل منطقی داریم و فضای دشمنی و تشدید آن به نفع هیچ طرف نیست و ایجاد فضای دشمنی، تعاملات میان دو ملت و جامعه‌ی مهاجر و انصار را دچار مشکلات بیشتر می‌کند و تازه در فضای دشمنی رسیدگی‌ها دچار اختلال می‌شود.

پس لطفا ادبیات ایجاد فضای دادخواهی را با ادبیات فضای دشمنی خلط نکنیم و با دادخواهی خواهان رسیدگی شویم و با جدیت هم بخواهیم.

در اخیر یک سوال جدی این‌که مایی که در قبال هم وطن خود این گونه حساس هستیم که بدون توجه به قومیت آن ابراز همدردی می‌نماییم و برای ابراز همدردی تا سرحد تعمیق اختلاف میان دو کشور پیش می‌رویم و در این راه قبل از روشن شدن عوامل اصلی قضایا حکم صادر می‌نماییم، چرا در داخل با فراتر رفتن از نگرش قومی برای ملت شدن و به اقتداد رسیدن تلاش نمی‌کنیم؟ تا از این وضعیت نجات پیدا نماییم. چرا با شعار قومیت برای نابودی همه‌ی اقوام ساکن در کشور شمشیر می‌کشیم؟

اگر می‌خواهیم به سامان برسیم یکی از راه هایش این است که دست از دوگانگی برداریم و همانطور که نسبت به حوادث بیرون مرزی بدون توجه به قومیت کسی یا کسانی ابراز همدردی می‌نماییم، نسبت به حوادث داخلی هم از مرز قومیت فراتر برویم تا نجات یابیم و الا معنا ندارد که در داخل با شعار قومیت دامنه دشمنی را گسترش بدهیم و نسبت به خارج با شعار ملیت و ادبیات نادرست دست به ایجاد فضای دشمنی بزنیم، آن وقت انتظار امنیت و نجات را هم داشته باشیم.
ببخشید.

محمد امین احسانی