بایدن و ترامپ

از میان بایدن و ترامپ هرکدام پیروز شود رییس جمهور من نیست اما ‌نمی‌توان به یکی از این دو نفر به دلایلی گرایش نداشت؛

یک)
آمریکا یگانه ابرقدرت دنیا است. در کم‌تر سیاست و رویداد و تحولی در دنیا می‌توان رد‌پایی از آمریکا نیافت. طبیعی است در سیاست خارجی این قدرت یکه‌تاز جهانی منافع‌ ملی‌اش بر هر چیزی اولویت دارد. سیاست بایدن و ترامپ در افغانستان شاید تغییر چندانی نداشته باشد اما در این‌که ترامپ افغانستان را تابع رویکردهای پوپولیستی خود در سیاست داخلی آمریکا می‌خواست و می‌خواهد، شکی ندارم. بایدن بیاید هم از روند به اصطلاح صلح حمایت خواهد کرد اما مانند ترامپ یکسره به ساز طالبان هم نخواهد رقصید. به علاوه، خلیل‌زاد را با دیپلماتی دیگر جای‌گزین خواهد کرد.

دو)
به ریشه‌ها و علل دشمنی ایران و آمریکا کاری نداریم ولی بیش از دو میلیون افغانی در ایران زندگی می‌کنند. افغان‌های مقیم ایران زندگی دست‌کم چهار میلیون افغان را می‌چرخانند اما می‌دانید حالا اعمال تحریم‌های ترامپ علیه ایران چه بر سر آن‌ها آورده است؟ وضعیت افغان‌ها در ایران بدتر از کارگران چوک پل‌سوخته و کوته‌‌سنگی شده است. کم نیستند خانواده‌هایی که چشم‌به‌راه بخور-نمیری از سوی کارگران‌شان در ایران هستند ولی چیزی به دست‌شان نمی‌رسد.

سه)
پوشیده نیست که ترامپ یک راسیست است. چنین رییس جمهوری برای صلح جهانی یک تهدید به شمار می‌رود. در عین حال بازیچه‌ی لابی قدرت‌مند یهود در آمریکا است. اوج پیوند تنگاتنگ وی با محافل یهودی را در انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس دیدیم. فلسطین به زخمی می‌ماند که خونابه‌ی آن نه تنها به خاورمیانه که به نوعی به تمامی کشورهای اسلامی سرایت کرده است. در منازعه‌ی یک قرنه‌ی فلسطین-یهود، مرجع تعیین پایتخت اسرائیل، ترامپ یا هر رییس جمهور دیگری نیست. بل‌که صلحی می‌تواند به این زخم مرهم نهد که سرنوشت بین‌المقدس را روشن کند.

هادی رحیمی زاده