استقبالِ طالبان از تعدُد آدرس‌ها

پس از استیلای طالبان و فرارِ رهبران پیشین، تنها نهاد و آدرسِ معتبر و جامعی که در جامعۀ شیعه/هزاره باقی ماند «شورای علمای شیعۀ افغانستان» بود که چهره‌هایی از اقوام مختلف شیعه و گرایش‌های گوناگون سیاسی جامعۀ تشیّع و هزاره در آن عضویت داشتند. رئیس آن شورا (آیت الله صالحی) و یکی از معاونان وی (محمد اکبری) هزاره‌تبار هستند و اکثریت اعضای آن را نیز هزاره‌ها تشکیل می‌دهند.
با وجود اینکه طالبان از این شورا چندان خوش‌شان نمی‌آمد؛ زیرا آیت الله صالحی قبلاً مشاور غنی بود و عالمی بلخی (یکی از معاونان شورا) قبلاً وزیر عودت مهاجرین بود و محمد اکبری نیز قبلاً سمت سناتور را داشت؛ اما با اینحال به عنوان تنها آدرس معتبرِ باقی مانده، به همین نهاد مراجعه کردند و مذاکرات در باب حقوق و جایگاه جامعه‌ی شیعه/هزاره در نظام آینده آغاز شد.
همین رجوعِ طالبان به شورای علما، بسیاری از افراد و حلقات بیرون از آن نهاد را به شدّت وسوسه و تحریک کرد و آنان گمان بردند که هر چه سهم و حقوق شیعه/هزاره بود، صالحی و اکبری و عالمی گرفتند و در جواب خود سرازیر کردند و ما از قافله‌ی سهم‌گیری عقب ماندیم!
از همینجا بود که مسابقه‌ی ایجاد آدرس‌های متعدد و موازی با شورای علما آغاز شد. نخست جعفرمهدوی و واعظ‌زاده، کمپاین مردمی حمایت از امارت اسلامی را در غرب کابل برگزار کردند. سپس فرزندان مرحوم فاضل و جوادی بلخابی (دامان آن مرحوم) با تأسیس «شورای علما و ریش‌سفیدان» طی مراسمی به شانه‌ی انس حقانی چپن انداختند. در گام سوم سید جعفر عادلی و شیخ قندوزی «شورای علمای امامیه» را در مقابل شورای علما تأسیس نمودند. در گام چهارم، جمعی از افراد طی محفلی با مولوی مهدی به عنوان امیر و نمایندۀ هزاره‌ها در امارت اسلامی بیعت کردند. در گام پنجم واعظ‌زاده آدرس پنجمی را در رقابت با چهار آدرس قبلی ایجاد کرد. خلق اینهمه آدرس‌های تازه در حالی صورت می‌گیرد که سعادتی به نمایندگی از وحدت خلیلی، بیش از دیگران، فعّال و مشغول رایزنی با طالبان است. آقایان جاوید و هادی نیز از آدرس حرکت سابق مشغول مذاکره با طالبان هستنند.
در نتیجه و نهایت، عالمان و سیاسیون ما یک آدرس معتبر و صدای واحد را به نُه آدرسِ ضعیف و بی‌وزن و بی‌اعتبار، تجریه و تقسیم نمودند و برخی از آنها در کمال بی‎‌شرمی، گام و اقدام خود را وحدت‌خواهی می‌نامند!!
طنز قضیه اینجاست که طالبان از هر نوع تأسیس آدرس جدید و ایجاد تفرقه و تجزیه در جامعه‌ی شیعه/هزاره به شدّت استقبال می‌کنند؛ زیرا برای طالبان، جامعه‌ای دارای آدرس و زبان واحد، خطرناک‌تر از جامعه‌ای با نُه آدرس متعدد و متفرق است!
این است که به باور من، گام و اقدام جعفرعادلی و جعفرمهدوی و جوادی بلخابی و واعظ‌‎زادۀ بهسودی و مولوی مهدی، جملگی در راستای تفرقه و تجریه در جامعۀ شیعه/هزاره و ایجاد آدرس‌های متعدّد و متعارض و تضعیف وحدت و اقتدار این جامعه بود و هست و هیچ توجیه منطقی و عقلانی و دینی و سیاسی ندارد و فقط بازی کردن در زمین دشمن و کمک به طالبان و مسابقۀ ملاق‌زدن نزد امارت به شمار می‌رود.

مسیح ارزگانی