‏از مسیر اشتباه نتیجه‌ای درست به دست نمی‌آورید!

طالبان جریان قومی-ایدیولوژیک اند و نظام مردم‌سالاری را کفری می‌دانند؛ پس:

‏۱- طالبی که از «امارت اسلامی» عقب نشست و مردم‌سالاری را پذیرفت، دیگر طالب نیست و این ممکن نیست. اگر طرفداران مذاکره، فکری دیگری دارند، پیش‌شرط نظام مردم‌سالار را برای آغاز مذاکره بگذارند تا وضع محک بخورد.

‏۲- اگر طرفداران مذاکره قصد دارند در چارچوب امارت طالبان کار کنند، یعنی دربست ایدیولوژی قهقرایی طالبان را پذیرفته اند و به تعبیری، خود قصد طالب شدن دارند که این به مذاکره‌ای نیاز ندارد.

۳- اگر طرفداران مذاکره فقط حق زندگی در داخل را می‌خواهند، این موضوع تسلیم شدن به‌طالبان و پذیرفتن تابعیت امارت طالبان است. این مورد هم از قبل روشن است و نیاز به مذاکره جدیدی آن هم از آدرس‌های کلانتر ندارد.

‏طالبانی که در مذاکره با امریکا در دوحه، یک گام از جهالت‌شان عقب ننشستند و در آن وقت «امارت اسلامی» را وارد توافق نامه دوحه کردند، در وضعیت موجود، هوس تغییر از آن گروه، خامی‌است و نتیجه‌ی هرمذاکره‌ی بدون پیش‌شرط، فقط کاستن از قباحت طالب در اذهان عمومی و به نفع آن جریان تروریستی است.

‏در این مرحله تنها راه، خلق چالش و ⁧مقاومت ⁩در برابر طالب است.

نور رحمان اخلاقی