آشوویتس فارسی‌سوزی

نازیسم کوره‌های آدم‌سوزی متعدد ساخته بود که معروف‌ترین آن «آشوویتس» نام دارد. یهودیان زیادی در آنجا جورمله و سوختانده شدند. آشوویتس روسیاهی بزرگ برای تمدن غربی است. وجدان معذب غربی بابت پرهیز از تکرار و تبدیل قاره‌ی سبز به کوره‌ی آدم‌سوزی نه تنها به انکار آن قیام نکرده بل قانونی تصویب کرده تا هر کسی که برای انکار آن قدمی بردارد و قلمی بنگارد، مجازات شود.

در افغانستان علاوه بر آدم‌کشی و کله‌منارسازی اما فارسی‌سوزی نیز به کرات رخ داده و کله‌منارهای گوناگون از واژه‌گان پارسی دری برپا شده است. حکومت‌های افغانستان در قرن بیستم اداره‌های دولتی را به کوره‌های فارسی‌سوزی بدل کرده‌اند. کندن لوحه‌ی دانشگاه ابن‌سینا -که هزینه‌ی آن پرداخت شده- و دیگر لوحه‌های فارسی نشان می‌دهد که کوره‌های فارسی‌سوزی همچنان روشن و فعال اند!

نکته‌ی خاصی که درباره فارسی دری وجود دارد، این است که پارسی دری یگانه زبان رسمی در طول تاریخ افغانستان بوده است؛ لذا فارسی تنها زبان فراقومی است که می‌تواند زبان مشترک و ملّی بین تمام ملیت‌های افغانستان قلمداد شود.
فارسی دری چون یگانه زبان بین الاقوامی است، پس حذف فارسی توسط پشتون‌ها صرفاً به معنای حذف زبان نیست بلکه حذف تاریخ کهن این دیار است، تاریخی که اساس و بنیان حکومت پشتونیسم را به چالش می‌کشد. پشتون‌ها اگر در این خاک و تاریخ آن ریشه دارند، چرا با حذف یگانه زبان رسمی و تاریخی مملکت تیشه به ریشه می‌زنند؟! اینکه پشتون‌ها ریشه‌ی زبانی این سرزمین را می‌سوزانند، ثابت می‌کند که پشتون‌ها در این سرزمین ریشه ندارند. چون هیچ قومی ریشه‌ی خود را نمی‌سوزاند.

توقف فارسی‌ستیزی یک خواست بدیهی و چون‌وچراناپذیر است. فراتر از این اما آنچه حق است این است:
از آنجا که پشتو مطلقا زبان قومی است، پس مادام که پشتو زبان رسمی حکومت باشد، تشکیل هر گونه حکومت ملّی ممتنع است. حکومتی ملّی و فراقومی است که زبانش فراقومی باشد و این خاک غیر از فارسی دری، هیچ زبان فراقومی ندارد.

حسن رضا خاوری