آزادی رسانه‌ها، آخرین دست آورد درحال از دست رفتن!

در روزهای اخیر موجی از حملات هدف‌مند برضدفعالان رسانه ای افزایش تکان دهنده یافته است. این حملات هدفمند در حالی افزایش یافته است که تلاش‌ها برای به نتیجه رساندن به اصطلاح روند “صلح دوحه” نیز جریان دارد. افزایش نگرانی فعالان رسانه ای از تکرار وقوع این قتل‌های هدفمند اینست که با توجه به بی‌برنامگی و سردرگمی در اردوگاه جمهوریت، عدم مسئولیت پذیری مسئولان و فعال شدن عناصر نفوذی دشمنان نظام، مبادا این قتل‌های هدفمند یک برنامه سیستماتیک برای بستر سازی فضای پس از گفتگوهای صلح دوحه نباشد. خصوصا که سخاوتمندی دوستان خارجی حکومت افغانستان نسبت به تروریست‌ها-برخلاف آن ادعا که ما افغانستان را تنها نمی‌گذاریم!-تروریست‌ها و حامیان خارجی شان را در ارتکاب چنین جنایات و رسیدن به اهداف غیرانسانی شان، روحیه قوی‌تر بخشیده است.

به همین خاطر پرسش جدی این است که در عقبه این چرخه ای از کشتار فعالان رسانه ای چه برنامه و هدف شومی وجود دارد؟ چرا رسانه‌ها آماج حملات هدفمندانه قرار می‌گیرند؟ چرا نسبت به بررسی دقیق این حملات و شناسایی و معرفی عاملان آن سهل انگاری و غفلت و ابهام وجود دارد؟ چرا تدابیر لازم و جدی برای حفاظت از جان شهروندان، بخصوص فعالان رسانه ای از سوی نهادهای امنیتی گرفته نمی‌شود؟

سوگمندانه باید گفت پس از نقض پی‌هم و آشکار قانون، بی اعتبار ساختن ساختارهای نظام سیاسی و حکومتی، بی‌صلاحیتی نهادهای عدلی و قضایی، افتضاح‌های انتخاباتی، گسترش فساد، ناکارآمدی نهادهای مختلف، زمین گیرساختن توان نیروهای امنیتی و نظامی کشور و… اینک مشاهده می‌شود که اقدام‌های سازمان یافته برای فروپاشاندن آخرین دست آورد نظام جدید سیاسی کشور، یعنی وجود رسانه‌های آزاد و حضور موثر فعالان رسانه‌ای ح بتدریج درحال انجام است.

اگر مجموع روی‌دادهای سیاسی و نظامی و امنیتی کشور را کنارهم قراردهیم این گمانه قوت می‌یابد که اقدام در جهت توقف فعالیت‌های رسانه‌ای، بعنوان مهم‌ترین و فعال‌ترین منبع آگاهی دهی مردم و هوشیارساختن آنان نسبت به مسیرتحولات مشکوک سیاسی اخیر و اطلاع رسانی، یکی از اهداف کاملا دقیق و برنامه ریزی شده آنانی می‌باشد که مدیریت اوضاع سیاسی و روندتحولات کشور را در اختیار دارند و عزم جدی دارند که مسیر دموکراسی را در افغانستان منحرف سازند.

شکور اخلاقی