درس چهارم قیام امام حسین (ع) برای ما این است که در برابر دشمنان دین و ارزش‌های انسانی از مرگ نهراسیم. جان را بدهیم و جانان را به دست آوریم. مرگ، از زندگی‌ای در تحت ستم و با ذلّت و خواری بهتر است. در انتخاب مرگ نباید ترسید و نباید درنگ کرد. چنین مرگ‌هایی، زندگی دایمی در پی دارد.
این روزها که افغانستان مورد تهاجم سپاه یزیدی قرار دارند، فهم و تحلیل عمیق‌تری از حماسه عاشورا را ممکن و میسور ساخته است.
تقابل منطق و بی‌منطقی همیشه بوده و بازهم خواهد بود. این تقابل در کربلا به صورت آشکار و عبرت‌آموز دیده می‌شود. می‌توان از آن عبرت گرفت و آموخت.
پرسش کانونی فلسفه‌ی سیاسی این است که چه کسی، چرا و چگونه باید حکومت کند؟ در جامعه‌ای که دو قطبِ حاکمان و نخبگان رویاروی هم ایستاده و درگیر پیکار سیاسی نهان هستند، هریک از این پرسشها اگر پاسخِ درست و موجهی نیابند، خودبه‌خود زمینه‌ی مبارزه‌ی آشکار، نافرمانی و گاهی مبارزه‌ی مسلحانه‌‌ی نخبگان با حاکمان فراهم می‌شود.
امام حسین(ع) به ما آموخت که در برابر غیرخدا عزیز و سربلند باشیم و تنها در پیشگاه خدا متواضع باشیم؛ چنان‌که می‌فرمایند: «فانّی لا اری الموت الاّ سعاده ولا الحیاه مع الظالمین الاّ برما.» (من در چنین محیط ذلّت‌باری، مرگ را جز سعادت و زندگی با این ستمگران را جز رنج و نکبت نمی‌دانم.)
بازهم محرّم از راه رسید؛ ماه عشق و فداکاری، ماه عزّت و غیرت و ماه توکّل و اعتماد به خدا. این ماه، سال یک‌بار از زندگی ما عبور می‌کند تا از او بیاموزیم و اندیشه‌ها و رفتارمان را در ترازوی او بگذاریم که چقدر وزن دارند. محرّم، خود را به ما نشان می‌دهد تا برخی از ارزش‌های انسانی در زیر گردوغبار زندگی روزمره و گرفتاری‌های زمانه کم‌رنگ و فراموش نشوند.
غدیر، عصاره و نتیجه آفرینش و خلاصه مکتب وحی است. غدیر، تنها واقعه ای تاریخی نیست؛ بلکه اساس دین و ثمره نبوت است. غدیر، مجموعه وقایعی سرنوشت ساز و خطبه آن، قانون نامه زیربناییِ اسلام است که چکیده آن، جمله «مَنْ کُنْتُ مَوْلاه فهذا عَلیٌ مَوْلاه» می باشد.
آیت الله العظمی صافی گلپایگانی در واکنش به حوادث افغانستان گفتند: اعتماد به گروهی که سابقه شرارت و قتل و آدمکشی آنان بر همه جهانیان روشن است اشتباه بزرگ و غیر قابل جبرانی است!
امام صادق (ع) به عنوان یک رهبر بزرگ فکری برای ما شیعیان ،در جهانِ ادیان و فرهنگها مشهور است. امامتاسفانه ازدین وآیین وفرهنگ او جامانده ایم و چه بسا بشود اعتراف نمود که به جز”فقه”درگستره وسیع علوم و افکار،آیین و فرهنگ حضرت صادق (ع) مهجور است.
امروز ما سخت نیازمند الگوهای مثل امام صادق هستیم برای زندگی فردی، اجتماعی و در هر زمینه ای دچار ضعف شده ایم؛ آستانه ای تحمل ما در حد صفر است و برخورد ما با هم دین و هم مذهب مان برخورد انسانی نیست؛ فضای مجازی پر است از فحاشی ها و هتاکی ها از جانب مدعیان شیعه امام صادق علیه کسانی که آن ها شهادتین بر زبان جاری می کنند.