جبهۀ مردمی بهسود ـ میدان مصمم بود «مقاومتِ عاشورایی» از خود به یادگار بگذارد و دیارِ مردخیزِ میریزدانبخش را به گورستان مهاجمان مبدّل سازد؛ اما مشاوران نیکخواه و دوراندیشِ جبهۀ مقاومت در داخل و خارج کشور، چنین مشوره دادند که قبل از ورود نیروهای دولت به بهسود، رزمندگان مقاومت مردمی سنگرها و قرارگاههای خود را تخلیه کنند؛ ولی هیچ سند و سلاح و ردّپایی از خود بر جای نگذارند.
امروز رئیس جمهور محمداشرف غنی در مراسم آغاز سال تعلیمی جدید، به یک واقعیت تلخ اعتراف کرد و آن نا آشنایی کارگزاران حکومتی و همکاران وی در باره مسایل جغرافیایی، بافت فرهنگی و اجتماعی افغانستان است.
لشکرکشی سنگین نظامی به بهسود، در شرایطی که حتا کابل در محاصره ی تروریست ها و میدان شهر در محاصره ی طالبان می باشند و ۵۰ کیلومتر جاده میدان شهرـ بهسود از کنترل دولت خارج است، جنگ در لوگر و بغلان و فاریاب و سراسر کشور جریا دارد، با هیچ منطق سیاسی و مدیریت نظامی قابل توجیه نیست.
جنگ و ضرورت جنگ توسط حکومت، تعریف مشخصی دارد که باید به دور از سلیقهی شخصی رییسجمهور و سایر مقامات حکومتی صورت بگیرد. اما جنگ در افغانستان طبق سلیقهی مقامات حکومتی صورت میگیرد.
در وضعیتِ پیچیده و دشواری که دولت و قوای مسلح افغانستان هم در تالار مذاکرات صلح و هم در میدانهای جنگ، کاملاً در موضع دفاعی قرار دارند و ناامیدانه برای بقای خود تکاپو و تقلّا میکنند؛ چرا محافل و حلقاتی در درون حاکمیّت تلاش میورزند تا جبههی جدیدی را در مناطق امن و آرام هزارهجات در مقابل خود بگشایند؟