لشکرکشی سنگین نظامی به بهسود، در شرایطی که حتا کابل در محاصره ی تروریست ها و میدان شهر در محاصره ی طالبان می باشند و ۵۰ کیلومتر جاده میدان شهرـ بهسود از کنترل دولت خارج است، جنگ در لوگر و بغلان و فاریاب و سراسر کشور جریا دارد، با هیچ منطق سیاسی و مدیریت نظامی قابل توجیه نیست.
جنگ و ضرورت جنگ توسط حکومت، تعریف مشخصی دارد که باید به دور از سلیقه‌ی شخصی رییس‌جمهور و سایر مقامات حکومتی صورت بگیرد. اما جنگ در افغانستان طبق سلیقه‌ی مقامات حکومتی صورت می‌گیرد.
در وضعیتِ پیچیده و دشواری که دولت و قوای مسلح افغانستان هم در تالار مذاکرات صلح و هم در میدان‌های جنگ، کاملاً در موضع دفاعی قرار دارند و ناامیدانه برای بقای خود تکاپو و تقلّا می‌کنند؛ چرا محافل و حلقاتی در درون حاکمیّت تلاش می‌ورزند تا جبهه‌ی جدیدی را در مناطق امن و آرام هزاره‌جات در مقابل خود بگشایند؟
گروه طالبان اعلام کردند که طرح ۹۰ روزه کاهش خشونت‌ها را با آمریکا در میان گذاشته‌اند، اما تاکنون در این باره به یک توافق کلی دست نیافته اند.
انوارالحق احدی، وزیر زراعت اظهار داشت که افغانستان طی سه تا چهار سال آینده در بخش‌های تولید گندم، برنج و گوشت مرغ به خودکفایی خواهد رسید.
معضل مردم مظلوم بهسود، نه تنها معضل تاریخی و تکرار تاریخ مردم شیعه و هزاره بلکه معضل تاریخی و تکرار تاریخ همه‌ی اقوام همیشه محروم است.
در ادامه تلاش‌ها برای صلح افغانستان، در آخرین روزهای سال ۱۳۹۹ کنفرانسی به ابتکار روسیه در مسکو برگزار شد. کشورهای ایالات متحده امریکا، چین، پاکستان، قطر و ترکیه نیز در این کنفرانس حضور داشتند. ۱۲ تن به نمایندگی از حکومت افغانستان و ۱۰ تن از گروه طالبان دعوت شده بودند.
دفتر سیاسی گروه طالبان در دوحه اعلام کرد که طرحی را برای کاهش خشونت‌ها و عملیات‌ها به آمریکا ارائه کرده‌اند.
محمد اشرف غنی، رئیس جمهور گفت: «صلح نزدیک است ولی این کار به تدبیر و وحدت ملی نیاز دارد.»
رهبران حکومتی هزاره در آزمون سخت قرار دارند. آنها اگر نتوانند قضیه بهسود را به خوبی حل و فصل کند، اندک جایگاهی که در میان مردم دارند را به کلی از دست خواهند داد.