کرونای تاریخی و سیاسی که معجونی از ویروس‌های کشنده جهل، تعصب، تمامیت خواهی، برتری جویی، بی‌باوری به خود، بی‌اعتمادی به همدیگر، عدم پذیرش تکثر اجتماعی، فرهنگی، قومی، زبانی وسیاسی، پرهیز از مدارا، عقب ماندگی فرهنگی و اجتماعی، فقر و بیکاری و….می‌باشد، بی‌مهابا “بودن” کنونی و “شدن” آینده ما را هدف قرار داده است، و جهش وار به پیش می‌رود.
کارشناسان و متخصصان سازمان جهانی بهداشت در چند توصیه عمومی به مردم مناطق مختلف جهان، رعایت نکات اولیه و بهداشت فردی را اساسی‌ترین اقدام در راستای پیشگیری از آلوده شدن به ویروس کرونا اعلام کردند.
با درک اهمیت زبان و طبیعتا جایگاه و نقش زبان مادری در رشد فرهنگی و پویایی هویت جامعه ها و شکو فایی عواطف انسانی، مسئولیت و رویکرد دولت ها و فعالیت نهادهای مربوط، کاملا روشن می شود.
قرار است با جمعی از دوستانم که این یادداشت را مطالعه می‌کنند، سفر دور و درازی پا به پای زبان فارسی از افغانستان تا سیلان داشته باشم.
آنچه ما در حوزه تمدن فارسی، با آن روبرو هستیم، تعدد زبان‌ها نیست بلکه تفاوت لهجه‌هاست.
هنوز این درک در افغانستان وجود ندارد که باید پارسی را پاس داشت؛ چون میراث مشترک شهروندان این سرزمین است.
یارمحمد رحمتی استاد حوزه گفت که امروزه جوانان مسلمان در خیابان‌های کابل که محل شهادت میلیون ها جوان فداکار است، از یک جشن یهودی و غربی به نام ولنتاین تجلیل می کنند.
حجت الاسلام و المسلمین زاهدی عالم دین در مراسم گرامیداشت از ۲۶ دلو گفت که مردم افغانستان با ابتدایی‌ترین ابزار و سلاح در مقابل ارتش تا دندان مسلح شوروی قرار گرفتند و با محوریت قرآن و کلمه پیروز شدند.
سجاد عباسی عالم دین و تحلیل‌گر سیاسی در محفلی در کابل گفت که جنگ جهانی چهارم با واقعه ۱۱ سپتامبر شکل گرفت، این جنگ، تقابل بین قطب اسلام و قطب لیبرالیسم غرب و جبهه کفر است که سردار سلیمانی برای مبارزه با این توطئه به شهادت رسید.
بزرگان قومی در ولسوالی گورباز ولایت خوست تصمیم گرفتند تا درس خواندن و به مکتب رفتن دختران در این ولایت اجباری شود.