فراموش خانه

برای دومین بار بود که طالبان وارد شهر مزارشریف می‌شدند.
آنها سال گذشته هم شهر را تصرف کرده بودند، اما شکست سختی خوردند و عقب نشینی کردند و اکنون زمان انتقامجویی آن شکست فرا رسیده است.

به تایید منابع مختلف و اذعان شاهدان عینی، از روز هفدهم اسد سال ۱۳۷۷ که طالبان شهر مزارشریف را تصرف کردند تا سه روز، هزاران نفر غیر نظامی را یا به ضرب گلوله کشتند، یا در کانتینرها خفه کردند و یا هم زیر شکنجه جان آنها را گرفتند.

تعداد قربانیان این نسل کشی، تا ده هزار زن و مرد و کودک هم گفته شده است.

دقیقاً ۲۷ سال از این فاجعه می‌گذرد. در این مدت طالبان آنقدر جنایت کرده اند که نسل کشی مزار شریف در میان لیست بلند بالای جنایات آنها، تقریبا گم شده است.
شاید همین طولانی بودن لیست جنایات است که مردم افغانستان را گرفتار کرختی در برابر جنایت کرده است.

ممکن است مردم افغانستان، گرفتار سندروم قورباغه پخته شده باشند و به همین دلیل، حادثه وحشتناک مزار شریف را از یاد برده باشند، اما همزمان با کشتار غیر نظامیان، جمعی از دیپلمات های ایرانی مستقر در مزار شریف و یک خبرنگار هم توسط طالبان سلاخی شدند. حادثه‌ای که در ایران هم تقریبا فراموش شده است بی آنکه از سندروم قورباغه پخته در آنجا خبری باشد.

سالهاست که در ایران، سالروز این جنایت طالبان با عنوان روز خبرنگار گره خورده است بی آنکه یادی از شهدای دیپلمات شود.

شاید همان جریانی که کوشیده حافظه مردم افغانستان، آن نسل کشی سبوعانه را فراموش کند و در برابر آن کرخت شود، در ایران هم کشتار هشت دیپلمات را به مرگ یک خبرنگار تقلیل داده اند تا از بار سیاسی آن بکاهند و فراموش کردن آن آسان شود.

اکنون نه در افغانستان کسی مطالبه خون آن شهدا را دارد و نه در ایران کسی به دنبال مجازات قاتلان شهدای دیپلمات است.
حقیقتا دنیای عجیبی ست.

اما تاریخ نه شهادت ده هزار انسان بیگناه افغانستانی را فراموش خواهد کرد و نه شهادت دیپلمات های مهمان را و نه کسانی را عامل این جنایات بودند حتی اگر ایران و افغانستان، فراموش خانه شده باشند.

سید احمد موسوی مبلغ