ناامنی مردگان در حکومت طالبان

بیش از دو هفته است که ده‌ها تن از ساکنان دارالامان، نه به جرم خشونت و نه به اتهام شورش، بلکه تنها به‌دلیل دفن یک میّت در قبرستانی صدساله بازداشت شده‌اند. قبرستانی که اموات چندین نسل از ساکنان محل در آن دفن شده‌اند و کسی تا امروز مشروعیت آن را زیر سؤال نبرده بود.

تلخ‌تر آن‌که در روزهای اخیر، کسانی که فقط برای پرسیدن و پی‌گیری وضعیت بازداشت‌شدگان مراجعه کرده‌اند نیز به همان سرنوشت دچار شده‌اند؛ گویی پرسیدن هم جرم است.

جامعه‌ای که به این نقطه می‌رسد، آرام‌آرام به بی‌حسی عادت می‌کند.
نه فریادی، نه مطالبه‌ای، نه حتی تعجبی.
دقیقا همان بلایی که سندروم قورباغه داغ بر سر انسان ها می آورد.

نهادهایی که مدعی بودند مطالبه گر حقوق شیعیان اند، این روزها یا مشغول توجیه‌اند یا ترجیح می‌دهند سکوت را به‌عنوان «مصلحت» تفسیر کنند و قلم به دستان و نخبگان جامعه یا مشغول دعوای شیر و سرکه اند یا تحلیل سرنوشت و سرگذشت.

اما سؤال ساده است:
اگر نتوان از حرمت یک جنازه دفاع کرد، از چه چیزی می‌توان دفاع کرد؟

شاید مسئله فقط یک قبرستان نباشد.
شاید مسئله این است که ما به وضعیتی خو گرفته‌ایم که در آن، هم زندگان و هم مردگان، بی‌پناه‌اند.

و این عادت، خطرناک‌ترین بخش ماجراست.

سید احمد موسوی مبلغ