کمبود آب زندگی روزمره در ناوۀ غزنی را مختل کرده است

در شماری از قریه‌های ولسوالی ناوۀ ولایت غزنی، کمبود شدید آب آشامیدنی به یکی از اصلی‌ترین چالش‌های زندگی روزمره باشنده‌ها مبدل شده است. در قریه‌های نواب‌خیل، سلام‌خیل و انگر، خانواده‌ها ناگزیر اند هر صبح برای به‌دست‌آوردن یک سطل آب، از نیم ساعت تا چند کیلومتر پیاده‌روی کنند.

به گفتۀ باشنده‌های محل، در این سه قریه که حدود ۴۵۰ خانواده در آن زنده‌گی می‌کنند، چاه‌هایی که زمانی منبع اصلی آب بودند، اکنون یا کاملاً خشک شده‌اند یا تنها برای مدت کوتاه آب می‌دهند. شمار چاه‌های فعال به حدود ۱۰ حلقه محدود شده و برخی از آن‌ها فقط نیم ساعت آب دارند، به‌گونه‌ای که مردم باید بیش از یک ساعت منتظر بمانند تا دوباره مقدار اندکی آب جمع شود.

کم‌آبی تنها دسترسی به آب آشامیدنی را دشوار نساخته، بلکه زراعت و مالداری را نیز به مرز نابودی کشانده است. کاریزهایی که سال‌ها زمین‌های زراعتی را سیراب می‌کردند، به گفتۀ باشنده‌ها بیش از یک دهه می‌شود که خشک شده‌اند. با آن‌که برخی خانواده‌ها چاه‌ها را عمیق‌تر ساخته و از سولر استفاده کرده‌اند، سطح آب همچنان پایین مانده است.

در این میان، تنها شمار اندکی از خانواده‌های مرفه توانسته‌اند به‌گونه محدود زمین‌های خود را آبیاری کنند، اما اکثریت باشنده‌ها از ادامۀ زراعت و نگهداری مال محروم شده‌اند. این وضعیت، منبع اصلی معیشت مردم را به‌شدت تضعیف کرده و فقر را گسترش داده است.

کارشناسان می‌گویند خشک‌شدن منابع آب نتیجۀ تغییرات اقلیمی و مدیریت ناکارآمد آب در سال‌های گذشته است؛ موضوعی که پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و صحی گسترده به دنبال دارد. هم‌زمان، یونیسف هشدار داده است که نزدیک به ۸۰ درصد مردم افغانستان از آب ناپاک استفاده می‌کنند؛ هشداری که در نبود برنامه‌ریزی و اقدام مؤثر از سوی اداره طالبان، وضعیت قریه‌های آسیب‌پذیر مانند ناوه را نگران‌کننده‌تر ساخته است.