خانه‌نشینی اجباری زنان پولیس و نگرانی‌ از بیکاری و فقر در سایه طالبان

پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، دستور کارکردن زنان در صفوف پولیس به‌شدت محدود شد و بسیاری از آنان به اجبار از وظیفه برکنار گردیدند.

نرگس، زن پولیس سابق که هشت سال پیش شوهرش را از دست داده و پنج فرزند را تنها سرپرستی می‌کند، نمونه‌ای از این وضعیت است. او که تنها منبع درآمد خانواده‌اش شغل در پولیس بود، بی‌خبر از روزی که به دفتر فرمانده طالبان فراخوانده و از کارش اخراج شد، حالا در پی پاسخ نگران‌کننده فرمانده است که گفته است: «شما دیگر رسمیات ندارید و می‌توانید خانه بروید.»نرگس با بازگشت زودهنگام به خانه سبب تعجب فرزندانش شد که شنیدن خبر بی‌کاری مادر، آنها را نیز ناراحت ساخت. او اکنون در تأمین هزینه‌های اولیه فرزندانش مانند کتاب و قلم ناتوان است و راه جایگزینی برای معاش خانواده نمی‌بیند.

بازگشت طالبان در سال گذشته به قدرت، آغازگر مرخصی اجباری تمامی زنان در نیروهای پولیس بود. چند ماه پس از آن، برخی زنانی که اغلب سن بالاتری داشتند، دوباره به کار فراخوانده شدند؛ هرچند این بازگشت پایدار نماند. نرگس درباره این دوره می‌گوید وقتی دوباره به وظیفه بازگشت، تغییرات محسوس بود: بیرق طالبان جایگزین پرچم جمهوریت شد و بخش اداری کارکنان خود را تدریجاً از دست می‌داد.

او از تبعیض آشکار جنسی که در دوران ریاست طالبان شاهد آن بود، می‌گوید: فرماندهان طالبان با نگاه‌های سرد و رفتار بی‌احترام، حتی حاضر نبودند با زنان پولیس گفتگو کنند. کارمندان زن مجبور بودند با تحقیر و تنهایی محل کار را تحمل کنند؛ نرگس می‌گوید به‌علت تنها بودن، اغلب غذا را جدا و در گوشه‌ای از قوماندانی می‌خورد.از نظر نرگس، هنگامی که در نظام جمهوریت وظیفه می‌کرد، انگیزه و احساس حمایت داشت، اما اکنون در امارت طالبان نه تنها انگیزه‌ای وجود ندارد، بلکه به‌دلیل وابستگی به نظام پیشین توسط طالبان از کار بیرون شده است.

طالبان به دلایل حضور نرگس در پولیس دولت قبلی و داشتن داده‌های بیومتریک آن نظام، او را از کار منع کرده‌اند. این وضعیت سبب شده است که نرگس و زنان دیگری که در صفوف پولیس کار می‌کردند، نه تنها معاش ندارند بلکه با ترس از آینده‌ای مبهم و عدم تأمین حداقل‌های زندگی مواجه باشند.