سرنوشت نامشخص زلزله‌زدگان شرق افغانستان در آستانه زمستان

با نزدیک شدن فصل زمستان، هزاران باشنده زلزله‌زده شرق افغانستان هنوز هم در وضعیت بحرانی به‌سر می‌برند. زلزله‌ای به شدت بیش از ۶ درجه به تاریخ ۳۱ اگست ۲۰۲۵ مناطق شرقی کشور را لرزاند و پس‌لرزه‌های بعدی نیز خسارات بیشتری به همراه داشت. با آنکه کمک‌رسانی جریان دارد، بسیاری از آسیب‌دیدگان همچنان در خیمه‌ها، در شرایط پر ازدحام و دور از دسترس نهادهای امدادی زندگی می‌کنند.

در ولایت کنر، محل‌های استقراری موقت در ولسوالی نورگل (قریه‌های پتان و زری بابا)، پایگاه نظامی خاص کنر و نیز سه محل دیگر در ساحات اندرلاچک و دره دیوگل ولسوالی چوکای ایجاد شده که هر روز بر شمار جمعیت در آن‌ها افزوده می‌شود. شرایط زندگی در این سکونت‌گاه‌ها نامساعد و بدون امکانات ابتدایی است.

نهادهای بشر‌دوستانه تا اکنون برای بیش از ۱۴۱ هزار تن غذا، مواد غذایی مخصوص برای زنان باردار، شیر‌ده و کودکان سوءتغذیه فراهم کرده‌اند. همچنین ۷۲۶۹ خانواده مواد غیرخوراکی حیات‌بخش از جمله خیمه، لباس زمستانی و کمپل دریافت کرده‌اند.

در بخش خدمات صحی، تا اکنون برای دست‌کم ۹۸۴۰۰ تن (بیش از نیمی از آنان زنان و دختران) مراقبت‌های درمانی فراهم شده و برای ۲۳۰۰۵ تن آب آشامیدنی از طریق تانکری و کلرینه مهیا گردیده است. ساخت ۱۳۷۰ تشناب نیز برای ۴۱۳۷۷ تن باعث بهبود دسترسی به خدمات حفظ‌الصحه و رفع نیازمندی‌های ابتدایی شده است.

از تاریخ ۱۵ سپتامبر، اخلال در خدمات مخابراتی و انترنت عملیات کمک‌رسانی را متأثر ساخت. این اختلالات در ۲۹ سپتامبر به اوج رسید و در سراسر کشور برای ۴۸ ساعت تمامی شبکه‌های مخابراتی و انترنت به‌گونه کامل قطع شد. این قطعی نه تنها فعالیت‌های امدادی را مختل ساخت بلکه دسترسی به خدمات صحی و ضروری را نیز با چالش روبرو کرد.

با آن‌که برای پاسخ به بحران زلزله تا تاریخ ۲۵ سپتامبر تنها ۳۱.۵ میلیون دالر تأمین گردیده، هنوز کسر بودجه‌ای به ارزش ۱۰۸.۱ میلیون دالر باقی است. مجموع نیازهای مالی برای پاسخ فوری و بازیابی اولیه پس از بحران ۱۳۹.۶ میلیون دالر برآورد شده است.

اکنون که مرحله اضطراری پایان یافته، نهادهای امدادرسان در حال بازنگری پلان پاسخ‌ به زلزله‌اند تا تلاش‌ها را بر نیازهای جدی در مناطق شدیداً آسیب‌دیده متمرکز سازند؛ مناطقی که در زمستان نیازمند حمایت دوامدار خواهند بود.

با توجه به بی‌ثباتی و محدودیت‌های شدیدی که اداره طالبان در روند کمک‌رسانی ایجاد کرده‌اند، نبود دسترسی آزاد و کافی به مناطق آسیب‌دیده، کار امدادرسان‌ها را دشوار ساخته است. نیاز است تا جامعه جهانی بر فشار خود برای تأمین دسترسی انسانی و احترام به اصول بشردوستانه بیفزاید.