زنان زلزله‌زده افغانستان در سایه بحران روانی و محدودیت‌های طالبان

در شرق افغانستان، ماه‌ها پس از زمین‌لرزه‌های ویرانگر، بحران اصلی دیگر نه لرزش زمین بلکه شکاف در خدمات روانی و درمانی زنان است. سازمان جهانی بهداشت هشدار می‌دهد که محدودیت‌های جنسیتی، کمبود متخصصان زن و نبود فضای امن در اردوگاه‌ها دسترسی زنان به مراقبت‌های حیاتی را به‌شدت مختل کرده است.

بر پایه گزارش تازه این سازمان، موانع تردد وضع شده از سوی اداره طالبان برای کارکنان زن و فقدان امکانات جنسیتی در مراکز درمانی، زنان و دختران را در معرض خطر بیشتر خشونت و محرومیت از درمان قرار داده است. در نتیجه، بسیاری از زنان آسیب‌دیده حتی به خدمات ابتدایی سلامت روان یا مراقبت مادر و کودک دسترسی ندارند.

در همین حال، تیم‌های روان‌شناسی مستقر در ننگرهار و کنر تا کنون ۲۱۶۸ مشاوره روانی ارائه داده‌اند، اما این رقم در مقایسه با جمعیت عظیم آسیب‌دیدگان ناچیز است. کارشناسان تأکید می‌کنند که پیامدهای اختلال استرس پس از سانحه، اضطراب و افسردگی ممکن است سال‌ها بر جوامع باقی بماند.

گزارش WHO علاوه بر این، از افزایش موارد بیماری‌های واگیردار در مناطق زلزله‌زده خبر می‌دهد: تنها در کنر ۸۵۰۶ مورد عفونت شامل بیماری‌های تنفسی، اسهال حاد، مالاریا و کووید-۱۹ ثبت شده است. با نزدیک‌شدن زمستان، خطر گسترش بیماری‌های تنفسی و اپیدمی‌های جدید بالاتر می‌رود.

از نظر لجستیکی، بیش از ۵۲ تُن دارو و تجهیزات پزشکی به افغانستان ارسال شده، اما تأمین منابع کافی همچنان چالش اصلی است. برای ادامه واکنش اضطراری دست‌کم ۶.۹ میلیون دلار بودجه لازم است که بخش زیادی از آن هنوز تأمین نشده.

برآوردها نشان می‌دهد نزدیک به ۵۰۰ هزار نفر به کمک فوری نیاز دارند؛ از این میان، زنان باردار، سالمندان و افراد دارای معلولیت در شرایطی شکننده‌تر به سر می‌برند. در حالی که توجه رسانه‌ها بر شمار کشته‌ها و خانه‌های ویران متمرکز مانده، بحران واقعی در اردوگاه‌ها و مراکز درمانی در حال شکل‌گیری است؛ جایی که زنان و دختران برای دسترسی به ابتدایی‌ترین حقوق درمانی و روانی خود در سکوت می‌جنگند.