هزاران خانواده در شرق افغانستان پس از زلزله همچنان بی‌جا هستند

پس از زلزلهٔ شدید ۳۱ اگست در شرق افغانستان، هزاران خانواده هنوز هم بی‌جا و بدون سرپناه مناسب در شرایط دشوار به‌سر می‌برند. براساس گزارش تازهٔ سازمان جهانی صحت (WHO)، نزدیک به ۶۸۰۰ خانه در این رویداد ویران شده و بیش از ۴۹۸ هزار تن به گونهٔ فوری به خدمات صحی نیاز دارند.

در میان آسیب‌دیدگان، بیش از ۱۱۶۰۰ زن باردار در خیمه‌های موقت شلوغ با خدمات بهداشتی ناکافی زنده‌گی می‌کنند و با خطرات جدی‌تری روبرو اند. این شرایط به‌ویژه زنان و دختران را به شدت متأثر ساخته، زیرا آنان با موانع مداومی در دسترسی به خدمات اساسی صحی روبه‌رو اند. همچنین، نبود فضاهای جداگانه و مصون برای آنان در مراکز صحی و کمپ‌ها، باعث تشدید آسیب‌پذیری آنان شده است.

تحلیل WHO از معلومات صحی جمع‌آوری‌شده از ۱۵ مرکز صحی نشان می‌دهد که زنان ۳۵ درصد از بیماران دچار صدمات بدنی را تشکیل می‌دهند. یک هیئت مشترک سازمان جهانی صحت و گروه کلستر صحی، با بازدید از ولایت‌های کنر و ننگرهار، دریافته که کمپ‌های بی‌جای‌شدگان در این مناطق بیش از حد پر ازدحام اند و امکانات ابتدایی مانند آب پاک، روشنایی و تشناب‌های جداگانه برای زنان را ندارند.

نبود فضاهای خصوصی و تشناب‌های جداگانه در مراکز و کمپ‌ها، حفظ حریم شخصی و مصونیت زنان و دختران را دشوار ساخته و خطر سوءاستفاده و خشونت مبتنی بر جنسیت را افزایش داده است. این وضعیت شکننده بر کارمندان صحی زن نیز فشار سنگینی وارد کرده است. زنان کارمند صحی، که نقش حیاتی در ارائه خدمات برای زنان و کودکان دارند، به‌دلیل نبود مکان مصون برای اقامت در ساحات، ناگزیرند همراه محرم‌های‌شان ساعت‌ها راه‌پیمایی کنند و برخی حتا کودکان خود را با خود می‌برند.

در حال حاضر، ادامه خدمات صحی به میزان بزرگی وابسته به تعهد این زنان است، اما در غیاب محیط کاری امن و حمایت گسترده، فراهم‌سازی خدمات به تمامی نیازمندان ممکن نخواهد بود. هرچند سکتور صحی به رهبری سازمان جهانی صحت، طرحی برای ارائه خدمات نجات‌بخش به ۱۵۰ هزار تن در دست دارد، اما شکاف میان نیازهای فراگیر و منابع محدود هنوز گسترده باقی مانده است.

سازمان جهانی صحت خواستار کمک فوری تمویل‌کنندگان برای گسترش خدمات صحی پاسخ‌گو به نیازهای جنسیتی، تأمین شرایط کاری امن برای کارکنان زن و تضمین حمایت از زنان و دختران شده است تا آنان در این بحران نادیده گرفته نشوند.

اداره طالبان در این بحران نه تنها از فراهم‌آوردن خدمات ابتدایی عاجز بوده، بلکه با سیاست‌های محدودکننده در برابر زنان، وضعیت را پیچیده‌تر ساخته و دسترسی به خدمات صحی را برای قربانیان دشوارتر نموده است.