چه سرنوشتی در انتظار هزاره ها و شیعیان است؟

این روز ها حرکت های مشکوک و از قبل طراحی شده در صحنه رسانه ای و میدانی، نشان گر روزهای تلخ برای هزاره ها و جامعه تشیع افغانستان است. تبلیغات رسانه ای هدف مند علیه گروه های مقاومت که هیچ سنخیتی با داعش ندارند و پیوند دادن آن با ساختار ذهنی جامعه هزاره و شیعه، تشدید عملیات نظامی طالبان در مناطق هزاره نشین سمت شمال، بازشدن پای داعش به برچی و غرب کابل چشم انداز مبهم را فرا روی جامعه هزاره و شیعه قرار داده است.

هنوز مشخص نیست که دولت آینده مورد توافق طالبان و امریکا، از چه نوع خواهد بود؛ آیا ریاستی یا پارلمانی با حفظ ساختار دموکراتیک خواهد بود؟ یا تحولات آینده به انهدام کامل ساخت مردم سالار قدرت منتج خواهد شد ؟

جایگاه اقوام و مذاهب و گروههای اجتماعی چگونه تعریف خواهد شد؟ آیا اصول و کلیات فرم قانون اساسی حفظ می شود یا از بنیاد دگرگون خواهد شد؟ در چنین وضعیت بغرنج و مبهم، کنشگران جامعه شیعه و هزاره به جای اتهام بستن بر یکدیگر و چشم دوختن به قدرت زودگذر و تحقیر امیز، باید با حفظ داعیه تاریخی خود، به فکر ایجاد راهبرد و تدبیر برای آینده باشند تا مبادا قربانی توافق صلح، جامعه هزاره و شیعه باشد. ما باید برای چندین سناریو آمادگی بگیریم؛ سناریوهایی که چه بسا در این فضا، قابل یادآوری نیست، اما همه می دانیم که اگر کنشگران سیاسی ما با همین رویه انفعالی، بی برنامگی و خوف سیاسی از بازیگران داخلی و خارجی، صرفا تماشاگر رویداد های بکر ، مبهم، مشکوک و پیچیده باشند و در تصمیم گیری اصلی خود را سهیم نسازند، معلوم است که دیگران برای ما و به جای ما تصمیم بدی خواهند گرفت. عبور از داعیه تاریخی به خاطر رسیدن به قدرت، زیبنده مردم عدالت خواه ما نیست.

به یاد آورید سخن استاد شهید را که می گفت: اگر امروز کسی به ما وزارت داد، فردا می تواند پس بگیرد. ما باید در تصمیم گیری شریک باشیم و خود، تصمیم ساز باشیم. به این ترتیب، هر گروه یا جریان چه داخلی و چه خارجی اگر بخواهد داعیه تاریخی ما را نادیده بگیرد، باید در برابر آن بایستیم. مماشات و محافظه کاری نه در شان تاریخی مردم ماست و نه با آرمان شهدای مقاومت غرب کابل سازگاری دارد.

فراموش نباید کرد که به گفته بابه مزاری شهید، حق خواستن به معنای دشمنی با کسی نیست و در مغایرت با وحدت ملی قرار ندارد. کسی حق مردم هزاره و شیعه را به ما خیرات نمی دهد که برما منت بگذارد. به این ترتیب، اگر قرار باشد صلح امریکا و طالبان، نوک حمله را متوجه جامعه هزاره و شیعه کند، چه بهتر که این صلح آمریکایی هرگز محقق نشود. اگر قرار باشد با پروسه صلح دوحه، داعش نیرومند شود و به میدان کشتار هزاره و شیعه گسیل شود، باید ما نیز تصمیم خود را بگیریم. اگر قرار است هر روز کشته شویم، بهتر است در میدان مبارزه با تروریزم و داعش، مرگ سرخ را در آغوش بگیریم و نیز در رویارویی با اهداف سلطه طلبانه حامیان پنهان داعش و تروریزم، عروج کنیم. به یاد داشته باشیم که: مرگ سرخ به از زندگی ننگین است.

دکتر عبدالطیف نظری