برگشت به عقب، یا قبول تغییر؟

امشب در خبرها، گزارشی به نشر رسید که در آن دختران کشور، برای نخستین بار در یک مسابقه ورزشی زور آزمایی که مخصوص خانم‌ها بود، شرکت ورزیده بودند. در این گزارش دخترخانم‌ها گفتند که چگونه توانسته اند خانواده‌هایی خود را قانع سازند تا رضایت دهند که دخترشان در این ورزش شرکت کند، و هرگز ورزش را برای یک خانم و دختر، عیب و بدنامی ندانند. بعضی از این دختران گفتند که چگونه پدر و مادران شان در برابر سنت‌های متحجر خانوادگی و فامیل ومحیط مبارزه کردند و اجازه دادند که دخترشان، بخش دیگری از یک زندگی سالم و نیازانسانی را تجربه کنند. و….
با دیدن این گزارش با وجود احساس خوشی و امیدی که در درونم جوانه زد، ناگهان این کابوس در برابرم ظاهر شد که آیا این تغییرات پایدار خواهد بود؟ آیا نسل آینده دیگر باره تلخی‌های گذشته را به تکرار، تجربه نخواهند کرد؟ آیا از کوششی که امروز بنام صلح یاد می‌شود آینده بهتر و قابل اعتماد برای فرزندان این کشور رقم خواهد خورد؟ آیا جهان و سیاست‌مداران افغانستان به این اندازه دارای وجدان و تعهد هستند که بخاطر منافع شخصی خود، روند تغییر مثبت جامعه را به رکود و عقب گرد وادار نسازند؟ آیا طالبان واقعا به این اندازه تغییر کرده اند و به این باور رسیده اند که دیگر شنیدن صدای کفش‌پای زنان در عرصه‌های عمومی حرام نیست؟ و…
آیا چنین معجزه‌هایی در راه خواهد بود یا این که این حضور و شادی و نشاط مردان و زنان، دختران و پسران جامعه هم چون آذرخش درخششی در لحظه خواهد بود! و سپس در تاریکی وحشت‌ناکتر از گذشته گم خواهد شد؟ هنوز این کابوس سراسر وجود و ذهنم را می‌آزارد، نه تنها که می‌آزارد، بلکه هم چون فرود آمدن صاعقه (الماسک) از فرق سر تا ناخن پایم را می‌سوزاند!! چون تجارب تلخ گذشته در خاطرم چنین حک شده است که نه سیاستمداران کشور قابل اعتمادند، و نه جهان برای آنچه که ادعا می‌کند تعهدی دارد!

شکور اخلاقی