چرا داکتر طالب؟

داکتر رسول طالب روز گذشته طی محفلی در ارگ ریاست جمهوری به عنوان مشاور ارشد رئیس جمهور در امور مردمی و اجتماعی معرفی گردید. این رخداد واکنش های متفاوت را در فضای مجازی در پی داشته است.

گروهی از آن استقبال کرده و جمعی نیز با رویکرد انتقادی موضوع را بررسی کرده اند. در میان انتقادها دو محور اصلی مورد توجه کاربران قرار گرفته است. یکی سمت و دیگری شخصیت ایشان.

سمت مشاوریت سمبلیک و نمادین تلقی می شود از این رو برخی آن را موقعیت شایسته و مناسب – که بتواند انتظارات از حضور ایشان در حکومت را بر اورده سازد- نمی دانند.مهمترین انتقاد بر شخصیت داکتر طالب این است که وی مدتی طولانی با کشور و تحولات آن فاصله داشته است از این رو شاید نتواند با نسل جدید، فضای جدید و سازوکارهای امروزی خود را عیار سازد.

برداشت من این است که در دنیای جهانی شده امروزی فاصله مکانی موجب دوری از تحولات و عدم اشراف بر مسایل نمی شود. از دیدارها و دیالوگ های ایشان فهمیده می شود که تسلط  قابل قبولی بر تحولات اجتماعی، دگرگونی های سیاسی و قواعد بازی دارد. علاوه بر آن به نظر می رسد داکتر طالب یک خصوصیت برجسته دارد که وی را به عنوان یکی از سرمایه های اجتماعی ما متمایز ساخته است و آن اعتمادی است که مردم نسبت به ایشان دارد.

امری که رئیس جمهور غنی دیروز از ان به عنوان تقوای سیاسی یاد کرد. دکتر طالب توانسته است در بین همکاران، هواداران و یاران خود اعتماد را زنده نگهدارد. اعتماد، صداقت، همبستگی، همدردی، فداکاری و جز آن ارزش های هستند که مولفه های اصلی سرمایه اجتماعی را تشکیل می دهند. دلهره و نگرانی در مورد اول را من تا حدودی بجا می دانم ولی در عین حال بستگی به ظرفیت کارگزار و صلاحیت های ساختاری دارد.

بنابراین نمی توان کاملا بد بینانه به این موضوع نگریست و هر نوع دست آورد و تاثیرگذاری را از همین حالا منتفی دانست. از طرفی هم خیلی ذوق زدگی و خوش بینی واقع بینانه نیست.

داکتر طالب ظرفیت های لازم در این قسمت را دارد و بستر اجتماعی ان نیز تا حدودی فراهم است. امید که گامی به جلو باشد.

عرفانی خواتی