سلامت سیاست

آنگاه که سیاست و سیاست‌مدار در جامعه مقدس می‌شود؛ انتقاد و بیان مشکلات بغاوت و بازی با ارزش‌ها تلقی می‌گردد.

کسانی‌ که حرفی برای گفتن دارند، از سر اجبار، سخن گفتن را بر خود حرام می‌کنند یا سخن گفتن بر آن‌ها حرام می‌شود. سفلگان به‌جای خردمندان میدان‌داری می‌کنند. بازار چاپلوسان و مداحان رونق می‌گیرد. آنان، به‌پیروی از طبع دون‌صفتی، نادانی و خوش‌خدمتی، اولویت‌های اساسی را در جامعه ناچیز و بی‌اهمیت قلمداد می‌نمایند و امور بی‌اهمیت و غیر مرتبط با سیاست را عظیم و اساسی جلوه می‌دهند.

در این صورت است که کفه‌ترازوی شعار و مداحی، بر عقلانیت و خردورزی سنگین می‌آید. معضلات و مشکلات جامعه، هرروز متورم و متورم‌تر می‌شود و در نهایت روزی می‌رسد که مشکلات متورم، پوست می‌ترکاند و معضلات بی‌شمار دهن باز می‌کند.

پس برای این‌که سیاست ‌کارا، جامعه‌ پویا، منتقدان‌ گویا و نخبگان رها و آزاد داشت، از قدسی‌سازی سیاست و مقدس‌سازی سیاست‌مداران، باید همیشه پرهیز کرد. در این صورت که امکان سواری گرفتن گروه‌هایی دهان‌دوز، فکرسوز و نخبه‌کش، به‌بهانه پیوند با آسمان، از مردم سلب می‌شود و افرادی مانند رهبران طالبان و داعشیان، به‌قیمومیت مردم فکر نمی‌کنند.

در نتیجه عظمت، سلامت، شکوه و کارایی سیاست در زمینی بودن و عرفی بودن آن است.

داکتر سید جواد سجادی