مفت‌ خور چه کسی است؟؟

عرب‌های مفت خور. این سخن، بی‌اندازه کلیشه‌ای، ناشی از سطحی‌نگری و کم‌اطلاعی است. عرب‌ها هرگز مفت‌خور نیستند. آنان تجارانی باهوش و شاعران خوش قریحه، دلبستگان زندگی رویایی و عاشقان رقص شمشیر هستند؛ هرچند که با تفکرات فلسفی و باورهای انسان‌مدارانه چندان میانه‌ای ندارند.

عرب‌ها می‌دانند که چگونه تجارت کنند و پول در بیاورند. بنابراین، کسانی که پول در می‌آورند، رفاه به‌وجود می‌آورند و شهرهای خود را آباد می‌کنند. زندگی شاهانه و تجملی‌ برای خود می‌سازند، تفکر خلاق و پول‌ساز دارند. آنانی که می‌دانند؛ چگونه اقتصاد خود را بزرگ و پر رونق بسازند و می‌فهمند که چگونه در آسایش و رفاه زندگی کنند، نمی‌شود گفت مفت خور.

درست است که بخاطر نبود تکنولوژی و دانش فنی بومی‌ و فقدان تولید کالاهای صنعتی، کشورهای عربی را کشورهای صنعتی و توسعه یافته نمی‌توان گفت؛ اما عرب‌ها سرمایه‌دار و مرفه هستند. خلق سرمایه و آوردن رفاه در جامعه، ناشی از هوش، ابتکار و مدیریت است.

شاید گفته‌شود که عرب‌ها، منابع عظیم مالی و سرمایه هنگفت خود را مدیون پول نفت و ذخایر زیر زمینی سرشار هستند؛ ولی این دلیل قانع کننده‌ای نیست، بسیاری از کشورها، منابع بالاتر و فزون‌ترِ طبیعی از اعراب دارند؛ اما آسایش، رفا، سرمایه، توسعه شهر‌ها، شاهراه‌ها و فرودگاه‌های اعراب را ندارند.

کشور ما را در نظر بگیرید، این کشور به‌لحاظ منابع زیرزمینی و مواد کم‌یاب، در جهان از برترین‌ها است، اما سهم ما در بهره‌برداری از این ذخایر زیرزمینی، چیست؟ مگر بخاطر پیدا کردن لقمه‌ای نانی، به‌جز جنوبگان، آوره‌های شش قاره دیگر جهان نیستیم؟!

بنابراین، مفت‌خور و علیل، آن‌های هستند که حتا نمی‌توانند شکم خود را سیر کنند، دستشان برای اعانه و کمک همیشه دراز هستند، حتا قادر نیستند، خیابان‌های خود را تمیز کنند و در میان کثافان و بوی تعفن می‌لولند و می‌چرند. بیچاره کسانی هستند نمی‌توانند مثل انسان‌های متمدن رانندگی کنند، برای شهرهای خود کالیزاسیون ایجاد نمایند. توانایی ندارند از آب‌های شیرین و فراوان روی زمین خود‌ بهره‌برداری کنند. بدبخت آن‌هایی هستند که انرژی خود را به‌جای ساختن و آبادانی کشور و رفاه خود، صرف نزاع‌های بی‌حاصل قومی و طایفه‌ای می‌کنند؛ از دیگران نان گدایی می‌کنند تا در میان خود به‌منازعات قبیله‌‌ای بپردازند.

داکتر سید جواد سجادی